Sahte şatonun yıkık prensesi arındır kendini; bu yoksunluk, bu yoksulluk bırak içindeki nehirleri, belki deler geçer de derinlikleri sürünmekten kurtulur etekleri.
Ruhunu zamana satmış; yersiz, kimliksiz sen!
Hangi dil anlatabilir seni?
Hangi mevsimin vücut bulmuş halisin, hangi rüzgarın son esintisi?
Ruhu savruk,aklı savruk, kalbi kırık sen, ?miş´li geçmiş zaman anlatır artık seni.
Bırak yüzündeki dermansız gülümsemeyi, gözlerindeki buğu ele veriyor seni.
İnanıyorsan, her şeyin vardır bir keramati.
Kalbindeki son kuşu azad eden kız: hiç bir kafes alamaz içine seni.
Hep dik durmak yormuşsa biraz seni,gizleme içinde birikenleri, bir sofunun son duası gibi anlat; var edenleri, yok edenleri...
Sahne şatonun prensesi, kurduğun düşler ele veriyor seni.
Hep bir yer var aklında görülesi, rüzgarın uğultusu mu ruhundaki aksi?
Ah! papatyaları saçına taç yapan geçmişti, geçti artık kırçiçeğinin mevsimi yabani otlar sarmışsa meskenini, dikenlere basmadan, kaç kurtar kendini...
Gönlünü acıtan her samimiyetsiz söz tanesi gibi, ayıkla ayaklarına batan o melun dikeni.
Kimi zaman kesiyorsa aklının sesi kalbininkini, bırak; elbet duyar kendininkini, haykırmaktan incelmişse de ses telleri.
Her şey boş bir zaman küresi,bak geçen zamanın tik-tak sesi.
Doğru nota vurmazsa teli,birgün aniden gelir bir gonk sesi.
İhtiyar bir aile meclisi gelmişi geçmişi sövülesi.
