Cüzdanın deri, "cüzdanın görüyor" desem saçma bulursun. Ayakkabın deri ve ben "ayakkabın düşünüyor" desem, bunu da saçma bulursun. Aynı şey kemerin, saatin ve tüm deri eşyalar için geçerli. Kasap vitrinindeki "inek gözü" görüyor ya da gidip "o göze iğne batırsan canı acır" desem bunu da mantıksız bulursun. Ancak sen de derisin, etsin, kemiksin ama kendi can yangınını biliyorsun.Bu bir paradoks değil mi sence de?Öyleyse gören gözün, tutan elin, düşünen beynin değildir. Tüm duyguların RUH'una aittir. Öldüğünde de topraktan gelen bedenin toprağa dönecek ancak Ruh'un toprağa değil, ait olduğun yere dönecek. (ya da arafta kalacak bir müddet, sonra dönecek)"Ölümün sırrını kimseye açmadık" der dedem. Ancak ruhu bilen ölümü de bilir, ölümsüzlüğü de... Ve ölülerle gerektiğinde sohbet etmeyi de... Ruh'u bilen, konuşmak için ne ağza gerek duyar ne de kulağa; kimle konuşmak istiyorsan konuşursun ruhunla. Ancak kendi kendinle konuşur gibi değil. Söylersin ve kilometrelerce ötede dahi olsa o duyar.Bunu bilmeyenler bilinçsizce de yapıyor. Daha önce de örnek vermiştim, canı patates kızartması istiyor ve annesi bilmeden akşama patates kızartması yapıyor, telefonla vs konuşmadığı halde. Bunu bilenler ise, bilinçle yapıyor. Bir çok kavga spiritüel bir çalışma ile çözülebiliyor bu sebeple. Siz sizi affetmeyen birinden özür dilersiniz ve o sizi nerede olursa olsun affeder. Hatta diriden de ölüden de af dilenebilir. Diriden de ölüden de hesap sorulabilir, hesap kapatılabilir. Bedenine takılmadan ruhuna inebilenler için.Böylece her şey mümkündür, peşine düşen ağır sapık bir sevgiliyi ruhuyla konuşarak ikna edersin, "ya benimsin, ya toprağın" diyen adam, bu çalışmadan sonra, gerçek hayatta sen daha ağzını açmadan o seni terk eder.Sadece bil, ne sen ne de karşındaki, et - kemik değilsiniz. Karşındakinin ceketiyle konuşmuyorsan etiyle de konuşma, zira bu beden ceketten farklı değil.