Mavidir, esmer kadının gülümsemesi
Yıldızlarca dökülür gökyüzünden
Harf harf.
Ve kırılıp giderken umudun sesi
Ciğerlerine dek sokulur özlem.
Çölde bir damla su, mavi gülümsemesiyle... Çöle çöl olduğunu, bana da kafası güneşten pişmiş, aptal bir bedevi olduğumu unutturdu. Görmeseydim, tanımasaydım o damlayı; devam edebilecektim bir sonsuzluk gibi uzanan kahverengi ve hayatsız kumlarda yürümeye. Mavi damla, bir göründü, bir kayboldu, bir göründü yine kayboldu. Onun benden uzak bir yerde de olsa varlığını bilmek güzeldi. Yani böyle düşünebilmeliydim ama o gidince özlem, kırmızı bir gülün dikenleri gibi içime doldu. Onu her yerde aramaya koyuldum.
Aramaktan yorulduğum bir çöl gecesinde oturdum suyun güzelliğini anarak. Gökten binlerce yıldız harf harf ellerime döküldü. Her biri bir düşün bitimiydi. Gözyaşlarım, ölü düşleri çöl toprağına gömdü; avucumda tuttuğum yıldızları ıslattı. Islak yıldızları bilmem kaç gece koynumda yatırdım, su damlasını bir daha görmeyi umarak. Maviydi damlanın gülümsemesi ve onu bir kez tanıyan artık eski günlerinin anlamsızlığına dönemezdi.
Bazen bembeyazdı çöl güneşi, yanmaktan ısınmaktan sessiz bir beyaza dönüşmüştü. Özlemekten akkor olmuştu bağrı... Ben bu güneş altında ve sadece beni güneşin anladığını düşünerek mavi gülümsemeli damlayı aradım durdum. Bulursam hayat bulacaktım, bulursak çöldekiler de hayat bulacaktı. Kahverengi topraklara yeşil bir bereket gelecekti.
Ya onu bulamazsam hiçbir şey olması gereken yerde olmayacak; düşler gömdüğüm toprakta; ıslak yıldızlar hep koynumda kalacaktı. Güneşin de benim de bağrımız akkor olup sonsuza dek yanacaktı...
Yazarın Notu: Mavi gülümsemeli dostum Şermin Boran´a ithafen...