Akbelen Ormanlarını bilmeyen yoktur sanırım.
Hani şu ormancı türküsünün çıkış yeri.
“Aman ormancı, yaktın ormancı
Köyümüze getirdin yoktan bir acı” Türküsü..
Akbelen Ormanlarını koruyan bir Ormancı’nın dama masasına oturmuş, köy muhtarı ve ağa çocuğu ile aralarında geçen bir kavganın hikayesi..
Muğla’ın Gevenes şimdiki adıyla Çaybükü Köyü.
Sarı Memed lakaplı Orman Memuru Mehmet İn, Köy Muhtarı Tevfik Cezayır’dan ilçeye evrak göndermek için bekçi ister.
Cezayır’ın cevabı olumsuz olunca, Orman Memuru kamasını çeker arayı bulmaya çalışan Mustafa Şahbudak’ı yaralar.
Mustafa köyde sözü geçen bir ailenin oğlu, belinden silahını çeker, ormancıyı korkutmak için havaya ateş eder.
Kurşunlardan bir Muhtara isabet eder.
Ormancı da yaralanır.
Ve Belen Kahvesi kana bulanır.
Bir değirmenci ağıt türünde türküyü besteler.
Türkü dilden dile dolaşır, düğünlerin vazgeçilmez türküsü olur.
Muğla’ya gidenlere Gevenes, yani Çaybükü Köyündeki Belen kahvesini ziyaret etmeleri tavsiye edilir.
Şirin bir köye ve müzeye dönüştürülen “Belen Kahvesi”
Olay, kahve duvarına asılan fotoğraflarla, belgelerle anlatılır.
Masada dama oynayan Muhtar ve Köy ağasının mumyaları.
Durup dururken nerden bu yazı diyen dostlara!
1946 yılında bir orman bekçisi ya da memuru Belen Kahvesinde köylülerin tadını kaçırmış, kahvenin kana bulanmasına sebep olmuştu.
Bugün de bir maden ocağı için Akbelen Ormanları kesiliyor.
Yine köylülere acılar yaşatılıyor.
140 yıllık kocaman ağaçlar kesilmesin diye köylü kadınları ağaçlara sarılıyor.
Ağaçlara sarılan teyzeleri, ablaları köylüleri görünce insan olanın içi gidiyor! İnsanların ağaca sarılı kollarını açarken jandarmanın yüzüne yansıyan acı..
Dün bir ormancı, bu gün birkaç madenci..
Akbelen Ormanlarının kaderi gibi.
Sizi bilmem ama, kesilen her ağaç benim içimi dağlıyor!
Ormanlarımızdan elinizi çekin beyler..
Birgün hep birlikte nefessiz kalacağız..
Haberiniz olsun!
