Çok sevdiğim bir söz vardı; ?Bazı göçebeler her yerde evdedirler, bazı göçebeler hiçbir yerde kendilerini evde hissetmezler?.
Evini sırtında taşıyanların en büyük olayı bu sanırım. Hiçbir yeri benimseyememek..
Nereye gidersem gideyim her yerde benden bir şey var, ya da hiçbir yer ait olduğum yer değil..
Çıktığım tüm yolculuklarda bir şeylere, bir yerlere ulaşma çabası taşıyorum.
Hayatın kendisi en uzun yolculuk bunu da biliyorum. Tabi durakladığımız limanlar da önemli.
Karlı bir şehrin soğuk akşamında annemin sıcaklığını buluyorum mesela. Yazdan kalma, denize karşı bir şehirde dost muhabbetlerini..
Belki de sadece bu yüzden bir yere sığamıyoruz, gerçek evimiz neresi bilemiyoruz. Dünya´nın her yerine eşit mesafede olmak bunu gerektiriyor belki de..
Her milletle konuşacak ortak bir şeyler bulabilmek, kimin hangi dili konuştuğuna, neye inandığına, nasıl yaşadığına bakmadan ortak bir dil oluşturmak..
İşte bu duygu sizi dünyanın öbür ucunda bile yersiz, yurtsuz, dostsuz bırakmayabilir.
Demem o ki; insan bira kaybolmalı.. oldum olası sınırlardan nefret ettim. Sınırların dışına çıkmalı. .Bir kez olsun sıkıştığı kalıpların dışına çıkabilmeli.
Yüksek binaların ofis camından hayatı izlemek ile, dağların tepesinden uçuruma bakmak ayrı bir duygu çünkü.
İşte insan belki de o an, boş çabaların anlamsızlığını, dünyanın güzelliğini anlayabilir..
Yeni bir yıla da giriyorken; herkese tek yönlü bir bilet ile, kaygısız, zamansız ve amaçsız bir yolculuk tavsiye ediyorum..
Kilometreler uzun, anılar bol olsun..
