Hani her fırsatta çağ atladığımızı iddia ettiğimiz, övüne övüne bitiremediğimiz sağlık konusunda birgün içinde yaşadığımız serüveni, eğmeden bükmeden, yalın ifadelerle kısa kısa cümlelerle anlatmaya çalışacağım.
Sağlıkta ne durumda olduğumuza siz karar verin.
Tatildeyiz.
Tarihinde alınması gereken bir ilacı yazdırmak için, bir gün öncesinden daha önce birkaç kez yaptığımiz gibi yaşadığımız yerdeki sağlık kuruluşunu telefonla arayarak ilaç reçetesinin yazılması ricasında bulunduk.
Raporlu hasta olunduğu için mümkündü.
Önce telefona çıkan görevli, doktorun o anda bulunmadığını söyleyip daha sonra aramanızı istedi.
Daha sonra aradım. Doktor değişmişti.
Durumu izah ettim. İl dışinda tatilde olduğumuzu, buralarda yazdırma imkaninin cok zor olduğunu, onun icin arama durumunda oldugumuzu ,bir önceki doktorun aynı şekilde birkaç kez yardımcı olduğunu belirtip kendisinin de yardımcı olmasını rica ettim.
Raporlu olunduğu için bulunduğumuz yerdeki aile hekiminin de yazabileceğini söyledi.
Oysa uzman hekim zorunluluğu vardı. Hatırlattım. Rapor bulunduğu için böyle bir zorunluluk olmadığını, bir sıkıntı olması halinde kendisini tekrar arayabileceğim belirtti.
Süre sınırlıydı.
En yakın aile hekimine gittik.İlaç yazildı.
Eczane sisteme girdiğinde uzman hekimin yazma zorunluluğu nedeniyle sistem ilacı vermedi.
Sıkıntı olursa bir daha aranmasını söyleyen doktoru tekrar aradım. Uzman doktor zorunluluğunu tekrar hatırlattım.
Sisteme giriş yapıldığı için başka bir ilden tekrar yazılması mümkün değildi bu kez.
Bulunduğumuz ildeki Aile Toplum Merkezi arayışına başladık.
Öğrendiğimiz yere gittik. Böyle bir birim yoktu, başka yere taşındığı söylendi.
Bu kez verilen adrese gittik. Aile Toplum Merkezi dışında birçok birim vardı. Burada da yapılabilecek birşeyin olmadığinı gördük.
Ver elini Şehir Hastanesi.
Durumu izah etmeye çalışıyoruz ama, pek dinleyen yok. Söylenen tek şey " randevu "
Aradığımız branşta pek çok doktor var. Her birinin odasının önünde bekleyen 2-3 kişi. Kapı aralandığında gördüğümüz, masa başında kahvesini içmekte olan beyaz önlüklü doktor.
Kapı aralığından durumu anlatmak istesek te, dinlemek isteyen yok. Kapıdan dilenci kovar gibi elinin tersiyle adetâ "defolun" işareti yapıyor.
Adam psikiyatri uzmanı ama kendisinin bir psikiyatri hekimine ihtiyacı var.
Medar-i iftiharımız Şehir Hastanesinde de acil yazılması gereken bir ilacı yazdıramadan çıkıyoruz.
Koca şehirde bir tek Devlet Hastanesi şansımız kalmıştı. Oraya gittik.
Bu hastanede de diğer hastane kadar olmasa bile aynı hava hakim. Randevu sistemi...
İlaç yazdırmak için randevu almak nasıl bir mantık hâlâ anlamış değilim.
Neyse. Tuvalete gitmek için çıkan bir doktora durumu anlatabilmek bile bir başarı olmuştu.
Fiş kesip sıra beklememiz istendi. Onu da yaptık ama ; sıranın gelmesi namümkün.
Saatler ilerliyor ve biz hâlâ sıranın bize gelip ilacın yazılmasını bekliyoruz.
Bir ara gözüm duvarda asılı saate ilişti. Mesai saati bitmek üzere.
İstermisin" mesai saati sona ermiştir, kimse beklemesin" anonsu yapılsın bu kez dedim kendi kendime.
Son anlarda da olsa sıra bize geldi ve saatlerdir uğraşını verdiğimiz ilaç birkaç saniye içinde yazıldı ve zafer kazanmış bir muzaffer edasıyla hastaneden ayrıldık.
Şu eczane senin, bu eczane benim ; uğradığımız onlarca eczanede "bu ilaç yok" yanıtı alıyoruz. En sonda uğradığımız eczanede, o anda bulunmadığını ertesi sabah temin edebileceklerini söylemeleri ile onca stres bir anda rahatlamaya dönüşmüştü artık.
Sonraları ne oldu ?
Konuk olduğumuz eve varıncaya kadar kendi kendime konuşmaya başlamış, ruh hastası olmuştum artık.
Bize kapıyı açan ev sahibinin tepesi atmış, söylenip duruyordu.
Bizim serüveni dinlemeden kendi anlattı.
Bir ay önce yarın için almış olduğu doktor randevusunun iptal edildiğine dair SMS gelmişti ona.
Sağlıkta gelmiş olduğumuz nokta bu.
İsteyen çağ atladığımızı söylemeye devam etsin...
Değerli bir ağabeyimizin sık sık söylediği gibi;
Hülâsa olarak ;
Tabii ki " sağlıkta şiddete HAYIR "
Ama ;
" Sağlık teşkilatının sağlık arayışı içinde olanlara çektirdiği çile ve eziyete de HAYIR...
