Yorgun kentin ışıkları bir bir söndü Canı çekildi tüm renklerin. Siyaha efsunlandı saatler Hızlı adımlarla ilerliyor zaman. Gecenin heybesinde yine hüzün var. Biliyorum, sıtmalı saatler beni beklemekte. Ruhum üryan Akıl ise örtülmekte. Gelgitler başlıyor anıların caddelerinde, sanırım kayboldum ben. Adresim nere? Kulak çınlaması mı bu? Yoksa, sessizliğin iniltisi mi? bilinmez. Soğuk bir ürperti var tenimde Biliyorum, sıtmalı vakitler beni beklemekte. Çoğu kez prematüre doğdu dilimde sözler Hiç büyütemedim kelimelerimi bu yüzden. İç çekişle savurduğum ahlar yakarken içimi Uzun soluklu bekleyişlerdi kesen nefesimi. Şöyle göğsümü ger gere haykırarak ben! Ben seni seviyorum! Diyemedim. Şimdi, kasvetli gecelerde sabah muştusu bekliyor yüreğim. Yalnızlık ise toz duman gözlerimden savrulan. Çorak gönlümün hüzün tepelerine yağıyor yağmurlar. Bilir misin? Zemheridir yalnızlıklar. Kırağılar düşer her seher vakti kalbimin yamaçlarına. Hummalı bir hastalığın pençesine tutulmuşcasına Üşütür ruhumun beden tenini. Bilmeler yorar aklımı. Bildiklerim yorar beni. Küflü geçmişin kesif kokusu acıtır canımı. Her iç çekiş kopmuş bir tespih tanesine döner koptuğu yerde dağılıveren yalnızlıklar kenti yüreğimde.