Durgun bakışlı bir adamDuvar ustalığına soyunmuştuNasılda hünerle örüyordu hücresiniİpe serdiği gençliği güneş yanığıYüreğinde buz dağıSınırlarını zorlarken yıkmıştı akıl duvarınıSıva tutmayışı bu yüzdendi sözlerininHer nefeste tütünü kutsuyordu ciğerleriParmaklarında tütün sarısıSusuyor muydu? yoksa kelimelere miydi kâhrıYükümlülüğü arttıkça hafifliyordu bedeni.Sert bir rüzgar esse ilk savrulan o olurdu.Nasılsa işe yaramayan bir adamdıPara kazanamıyordu ya yaftası hazırdı.Sevimsiz adam derlerdi ona Ucuz şarabında asık yüzünü yıkarUsturasıyla anılarını doğrardı.Ürkütücü bir yalnızlıkla dost olmuştuBelli ki hayata susarak meydan okuyordu.