Dostlarla sohbet, bazen yazacaklarımıza zemin hazırlıyor. Arada geçen sözler belleğimizde iz bırakıyor.
Bir dostum ile sohbet ediyoruz.
Ben depresyona alıştım, depresyon bana alıştı. Diyor
İçinde bulunduğumuz soğuk-bazen de sıcağa dönüşen savaş ortamı.
Dört cephede tedirgin bekleyişler.
Ekonomik denge yelkovanlarının hareketliliği ve gün aşırı akaryakıta, gıdaya gelen sesli zamlar.
Tank paletleri gıcırdıyor memleketimin yollarında.
Bir meçhule gider memleket sevdasına!
Depresyon algısı yaratıyor kimilerinde.
Kimlerinde de alışkanlık yapıyor!
Olağan bir halde yaşamak rahatsız ediyor, alışılmış olağan üstülüğe ihanet eder gibi.
Yine aylardan Kasım..
Sende kaldı yine yarım,
Güz sana da hüzün veriyor mu?
Sorduğum kişiye bak, adam kışı yaşıyor.
Oysa ben sonbahardan söz ediyorum
Bir yılı geçirirken, bu yılı da her yıl gibi acısıyla tatlısıyla çektik diyoruz.
Ah yine efkar birikti sığmaz içime!
Yazmaktan korkacak kadar garip bir duygunun esiri olacaksak.
Ve ben benimle kalmaktan tırsıyorsam.
Melankolik takılımlar şiirselleşmiyorsa yaşamın bir köşesinde.
Depresyondayım demek dostlar.
Öylesine değil, kardeş gibi geçinip gidiyoruz.
Çağın hastalığıdır takıntılar. Bırak kulaklarını çekmenin anlamı olmaz feleğin.
Hayat sürüklesin seni hoyratça, bir diyardan bir diyara.
Ben depresyona alıştım, depresyon da bana!
Sahi depresyona alışmak nasıl bir şeydir dostlar?
