?Teneffüs etmekte zorlandığım bu dünyaya, yeniden doğuşu kabullenmek gibi bir şeydi, gözlerindeki derin manadan bir çırpıda uyanmak?
Mutluluk, özlemini duyduğumuz nice şeyin tamamlandıktan sonra duyulan kıvanç belirtisidir.
Hem zihinsel hem bedensel bir heyecan patlamasıdır kısaca!
İçimize sığmak istemeyen bu sersem heyecanı umarım birkaç paragrafa sığdırabilirim.
Hormonlu hormon olan mutluluk, özünde mutlu mu peki?
Değil!
Topyekûn ruh kanseri olduk!
Zor hayat şartlarına rağmen stres, hırs ve şatafattan öleceğiz neredeyse.
Çünkü mutluluk hormonuna ?para ´ diye bir hormon enjekte ettik.
Ruhumuzla aramızdaki bağ çoktan koptu!
Mutluluğumuza bile sahip çıkamadık!
Mutluluk, satın alınabilen bir duygu kıvamına geleli bir hayli zaman oldu. O anki ruh travmasına göre şekil veren verene!
Yaşam standartlarımızın arasında can çekişen mutluluk, sentetik bir durum haline geldi. Alfa neslinin laneti üzerimize çığ gibi yuvarlanıyor farkında bile değiliz. Hüzün bastı uykularımı. Düşündükçe irkiliyor, her tarafı saran yapay mutluluk oyunlarından iğreniyorum!
Dokunma ve koklama duyumuzu çoktan kaybettik.
Yüreği değil de, eli kolu dolu adamları sevdik!
Sıcak gülüşlü değil de standartların üstünde insan sevdik!
Ölüm kokan zaferleri sevdik!
Çiçeği uzatan eli değil; içindeki etiketi, paketi sevdik.
Bir öpücükte, bir bakışta bin art niyet aradık!
Çocuk saçını okşamaya hasret kaldık!
Sevmeden mutlu olmak istedik; izansız bir toplum olup çıktık.
Dedim ya, ruh kanseri olduk!
Hormonlu hormon olan mutluluk, maalesef ki görsel pozisyonunu hiç bozmuyor! Keyfi yerinde.
Soframız, evimiz, tipimiz layıkıyla övülürse mutluyuz. Kendimizi bir şey zannederiz o zaman, ego tavan yapacak ya! Arşı deler diye korkarsın.
Hırs arşa değen egoya el sallayıncaya kadar göz hakkı çoktan mevta olur.
Paylaşmak hoşuna gitmeli mesela; olanı, olmayanın gözlerindeki pırıltıyla paylaşmak?
Sonsuz ömürlü değiliz hiçbirimiz; sev, sarıl, umursa!
Mutluluk koşup dursun ikimizin arasında.
Farkında mıyız bilmiyorum? Mutluluk, satın alınmaya alıştığından beri hastalıklar, cinayetler, taciz ve şiddetli geçimsizlikler çoğaldı.
Birbirimizin gözlerinin içine bakmadan konuşan bireyler haline geldik.
Çocuksuz sokaklar korku ve suç kokar hale geldi.
Eşya ve ikram sevdasına komşu komşuya gidemez oldu. Beklentiler tatlı dile sitem, delik cebe küfür oldu.
Güç mutluluk olmadığı gibi, güçsüzlükte mutsuzluk demek değildir asla!
Ah keyfi egolu budala!
?Her neye tutkunsan, o senin inanma sebebindir
Aklını başına al artık, o senin dağılma sebebindir?
