Benim için Kudüs nedir diye yazsam, yine ve yeniden Kudüs’ü yazsam... Bilmiyorum dilim tutulmadan okuyabilir miyim yazdıklarımı. Yazdığı destansı direnişi yazsam; inancın dipdiri, umudun baki olduğu, ismiyle müsemma olan, uğruna öldükçe ölümsüzleşen kutsal mekan diye başlarım sözlerime.
Sadece boynumuzu değil, belimizi de büken ve en çok da kalabalıklarda hissettiğimiz yalnızlığımızın adıdır; Kudüs… Biçare sükûtlarımıza teselli olsun diye söylemeye yeltendiğimiz fakat boğazımıza düğümlenen sözcüklerin adı… Bir başına onca mücadelesine karşın alınlarımızdaki utancın izidir belki de. Her şeyin aşikâr olduğu, belki de kendimize bile itiraftan çekindiğimiz benliğimizi utandıracak acizliğimizin adı…
Mardin’e en çok benzeyen şehrin adıdır Kudüs. En çok da İbrahim’e (as) benzeyen; duruşuyla, inancıyla, Rabbini bulduktan sonra imandan aldığı güçle bütün şehri karşısına alan… Davası uğruna ateşe atılırken bile imtihanı boyunca ‘tek başına ümmet’ olmayı başaran İbrahim’e (as)…
Yakup (as) oluveriyor bazen de. ‘innema eşkü bessi ve hüzni illallah’ deyip gelecek Yusuf’u beklemeye koyulan Yakup’a (as)… Baştan aşağı güller açıp gülistan oluyor; Sevgililer Sevgilisi Resul (sav) kokuyor, miraçla başına taç giyen şehir.
Seninle konuşsam Kudüs! Anlatsam yine yeniden anlatsam...
Yalvarsak Rabbimize kabul görür mü tövbelerimiz, geçer mi utancımız, seni savunan masum ve mazlum çocukların yüzlerine bakabilir miyiz her şeye rağmen?
Yolu yalnız adımlamaktan yorgun olsa da sokakların, zaferden uzak olmanın hüznüyle yoğrulsan da, sonunun ölüme çıktığını bildiğin yollarda yürümekten korkma sen! Ve vazgeçme! Çünkü sen; İslam davasının kalesisin. Çünkü senin zaferin aslında ümmetin zaferi ve ümmete emanet yarınların var senin…
Bizden vefa beklediğini biliyoruz. Her şeye rağmen izzetini bizimle de paylaş. Sen vazgeçmediğimiz, vazgeçemediğimizsin. Olmazsa olmazımız, onurumuzsun!
“İnanıyorsanız, üstünsünüz.” (Al-i İmran/139) ayetine imanla Rabbimizden; bilincimize ubudiyet, yüreklerimize ülfet ve cesaret, coğrafyamıza selamet ve yaşanan zulümlere nihayet vermesini dileyerek, selam olsun diyoruz; selam olsun sana ve seni savunan kahraman yiğitlerine… Yolunda vazgeçtikleriyle derecelerle yükselenlere, umudunu dualarıyla besleyenlere… Ve “Rabbimiz ancak Sana dayandık, Sana yöneldik. Dönüşümüz de ancak Sanadır.” (Mümtehine/4) diyenlere…
