?Evet, sen bir hiçsin! Her şeyi yapabilen´
-Şehirler, binalar, ağaçlar ve araçların arasında her günün bir diğer gününe benziyor diye sıkılıyor musun? Sıkılma?
-Her gün kendi yörüngende dönmekten sıkıldığın için kendine zaman zaman küsüyor musun yoksa? Küsme?
-Sıkkın arayışlar, aldanışlar ve birbirine benzeyen yüzlerce tanımsız suratla ya alacaklı ya da vereceklisin diye daraldın mı yoksa?
Son kalan umut kırıntısı aşkına, daralma?
Darala sıkıla hem hayatın, hem benim, hem de kendi canına okuyorsun.
Seni, ancak saksıda solan bir çiçek, yerlerde savrulan kuru bir yaprak kadar anlayabilirim; çiçeğin neden solduğu, yaprağın neden kuruduğu sorusunu cebine koyarak?
Yaşam vadisinde herkes kendine biçilen meselelerin içinde yalpalanırken, neden ve nasıl yalpalandığını fark etmen mucize değil ki.
Meselelerin tanımı gelip geçiciyken, tabiatın tanımıyla yüzleşmek istemez misin?
Sen uyku âlemindeyken renkler birbirine karışmadan tek bir gecenin sabaha nasıl ulaştığını,milyarlarca yıldızın havada nasıl asılı kaldığını, gökyüzünden milyarlarca kar tanesinin birbirine değmeden aynı anda yeryüzüne nasıl indiğini merak etmiyor musun?
Ağzından çıkan bir üflemelik refleksin yüzüne vuran serinliği, ?hoh? derken avucunu ısıtan sıcaklığın oluşumunu mesela?
Mesela kendini bulmak istemez misin?
Neşene tellal olan tabiatı görmezden gelme artık! Senin konforun için, sana huzur ve sağlık sunan yaratıcıya minnettar olman gerekirken nasıl darala bilirsin ki?
Üretmek için çabalamak, çabalarının mükâfatını alırken yüzünde beliren leziz tebessümle göz göze gelmek istemez misin?
Aklını kurcalaması gereken bir o kadar soru, eylem ve neden varken, kendine cevapsız kalman şaşırtıcı doğrusu? Sıkılıp daralacak zaman bulmak ahmak bir buluştur doğrusu?
Kendine kör bana sağır olma dost! Umutsuz hiç olma! Umut var oldukça çıkmaz sokak diye bir sokak yoktur. Varsa insanın çıkmaz bir sokağı, oda ebedi istirahatgâhı olan mezarıdır; ucu bucağı sonsuz âleme uzanan...
