Binlerce yıl öncesinden gelmişçesine yorgundu yüreğim... Bedenime büyük geliyordu, sığmıyordu göğüs kafesime. Nefes almam zorlaşıyordu gittikçe. Binlerce cehennem görmüş, ateşler içinden geçmiş, insan denen zalimin nefsine köle olmuş ama hep özgürlük beklemiştim.
Seni bulunca anladım "Anlaşılmakmış asıl özgürlük." Acılarıma katılan birinin varlığında yalnızlığım eriyip de gidermiş. Ve daha önce hiç olmadığım, hiç bilmediğim bir yerlerde yaşarmış beni anlayacak olan. Gelip de sana teslim olsam hemen beni, kanatlarının temiz kokusuyla sararmışsın. Ölmekte olsam da davet etmişsin yaşama. "Gitme'" demişsin kocaman. "GİTME!" Kaç kere demişsin o gitmeleri ve kaç kere kurtarmışsın beni uçurumlardan.
Bir perisin, benim nazarımda. Tatlı bir rüzgâr gibi dolaşırmışsın iki kulağımın arasında. Sağımdan soluma, solumdan sağıma incitmeden geçermişsin. Sesime ses katarmış, çoğalırmışsın bende. Bir yan flüt sesi olup dağlardan çağırırmışsın nehirleri. Serinliğini duyarmışım suların, inip kalkan göğsümde.
Oyalanır dururmuşum meğer seni tanımadan önce. Benim için anlamsızlıklar diyarıymış yaşam. Aymaz aymaz adımlarken sokakları, bulutlardan başkası yokmuş, olmamış gibi kimsem. Kim bilir belki ben bile yokmuşum. Düşünüp dururken delirmeye meyilli aklım " Kimim ki ben böyle bir sevgiyi hak edeyim?" diye. Sonra birden şiirler üflemişsin ruhuma Peri. Çıkagelmekle sonsuza değmiş ayak izin. Benim sonsuzuma. Bir insanın sonsuzu neyse ve ne kadarsa oraya... Meğer ne güzelmiş bu anlamsız dünyada en az kendin kadar garipsi birini bulmak. Fakat bulmuşken yitirmek niye, neden bulduğun en paha biçilmezi ardında bırakmak? Hayır, dedim ya, sonsuzuma bıraktın ayak izini, ölümsüzleştin artık bende. Rüyalarıma dolacak kanat sesin. Seni, her andığımda ruhumda gezecek ılık rüzgâr, hafifçe sallanacak perdeler. Bir yan flüt yine çağıracak nehirleri. Dolup taşacak yüreğimin teni. Özgürlük isteyecek ruhum. Arayacak her yerde Şiir Perisini. Bazen bir avuç mavi su bulacak oyalanmaya, bazen yeşil bayırlarda yokuş aşağı vuracak kendini, serçeler geçecek ağaçların dallarından sıyrılıp başımın üzerinden. Şiirler dolacak amniyon keseme, esin kaynağı sen. Başlayacak üretme sancısı her zamankinden güçlü. Şakaklarım yanacak. Binlerce sözcük savrularak dökülecek kağıtlara, sana doğru akacak.
Veda etmekle büyü asla bozulmayacak Peri. İnsan zor bulduğunu kolay kaybeder mi hiç? Yazdığım her şeye nefesin, sesin, dostluğun sokulacak. Şeffaf kanatlarından süzülen yumuşacık iyilik gibi dostça yağacaksın şiirlerime. Hiçbir zaman, hele de bu şehirden gitmekle "veda" olmayacak. İçimde götürdüğümsün.