Duydum ki
Hüzün aşığına çıkmış adın
Yüreğinin satır aralarında
Bir ağıt demlenmiş
Ve çizgi çizgi küsmüş dünyaya ellerin
Göğün siyah giysisinden bir yıldız kopmuş
Tutamamışsın
Bundan mı ellerine sitemin?
Sonra acılar mor çiçekler olup
Açmış içinde
Köklerinde zehirlenmişsin
Kimselere belli etmeyip yine de
Yapraklarında gülümsemişsin.
Anıların varmış; geçmiş, derin
Anıların varmış;
Kimi ılık, kimi serin
Gün gelse tüm yıldızları
Yere inse de göğün
Gideni bir türlü
Unutamamışsın.
Not: Geçenlerde bir dostumun paylaşımına denk geldim, yıllara rağmen hiç dinmeyen acısı beni çok etkiledi, o an ona teselli verecek söz bulamadım. Ağzıma tıkanan sözler, şiir olup düştü usuma, kalemimden aktı...
Sonsuza yolladığı annesine duyduğu özlemi ve acısını anlamaya, duygularına ortak olmaya çalıştığım Sevgili dostum Gülay'a...
