Avuntu adına bir filmdir hayat seyrine durduğumuz.
İçlenmişliğimizle, birkaç kelimeye yükleriz, onca bitimsiz mânaları.
Bize sunulan hayatı deşelerken buluverdiğimiz birkaç tebessüm avuntusu belirir, yorgun yüzümüzde.
Kimselere göstermeden suladığımız hüzün çiçeklerini bir kahkaha koparmak ister gür sesiyle.
Oysa, hiçbir kahkahanın eli yetmez derinlerimizdeki hüzne.
Sisli bir göldür gözlerimiz nilüferler güzelliğinde.
Sorgusu içinde kaybolduğumuz ömrün, uçurumlarını bileyler düşüncelerimiz.
Dil kesilir, dudak küser.
Birbirlerine ulanan zincirler geçit vermez, yürüyüp gitmemize.
Dünya denen köle pazarında özgürlükten konuşmak çoktan yük olmuştur yüreğimize.
Bir ünlemin gölgesinde titreyen kelimelerin çığlıklarını işitirken susmak bizim neyimize?
BAYKUŞ NOTLARI
Fikir çarpıntıları, zihnin krizini tetikler mi?
Düşüncenin kabarık hesabını kapatıp biran önce gitmek için kendimizi tasfiye mi etmeliyiz?
Sevinçlerimizin bedelini bizlere misliyle ödeten hayat, titrek bir hazzın önünde bizi iki büklüm bırakarak hergün artan kamburumuzla bizi yaşamaya zorlarken, bilinçsizliğin zirvesindekilerinin anlamsız mutluluğunu kıskanmamızı mı istiyor?
Yoksa, onların bu bilinçsizliğinin bedelini bizlere mi ödettiriyor?
Mutsuzların gözyaşlarını, mutluların kerih soluklarıyla kurutan bu hayat'a ne kadar katlanılabilinir?
Makullüğün kıyılarına uzanıp arınmış bir zihinle karmaşadan halas olmak bilinçli insanların ütopyası mıdır?
Kulaktan dolma, mesnetsiz bilgilerin doğurduğu piçler
tefekkür ve sorularla döllediğimiz zihnimizi, hergün tekme tokat döverek düşük yapmaya zorlarken kendine bir hami bulamayan bellekler için, bu hayat sürgün yeri değildirde nedir?
