Evin küçük kızı okuma yazma öğrenince
babası elinde bir hediye paketiyle çıka geldi.
Beyaz bir kalem almıştı küçük kızına
küçük kız hediye paketini heyecanla açtı şaşkın gözlerle babasına baktı.
kutuda beyaz bir kalem duruyordu koşarak odasına gitti bir defter sayfasını koparıp getirdi kalemini denemeye koyuldu.
Ne kadar uğraşsa da bir türlü yazı yazmıyordu beyaz kalemi.
-Bu kalem yazmıyor baba! hem yazsa da gözükmüyor ki!" diye seslendi.
Babası gülümsedi küçük kızına şevkatle gözlerine baktı ipek gibi olan üzüm karası saçlarını okşadı ve dedi ki
-kızım!
-gün gelir sayfalar kararır o zaman sen kelimelerini bu kalemle aydınlat.
hiç bir şey anlamamıştı küçük kız.
kendi kendine tekrarladı durdu
-sayfalar kararınca!
- sayfalar kararınca!!.
Kalemini itinayla lacivert kadife kutusuna yerleştirdi kendince emin gördüğü bir yere sakladı.
yıllar sonra beyaz kalemini lacivert kadife kutusundan çıkardığında yaşı kırkları çoktan aşmıştı.
Babasını düşündü gözleri dolu dolu oldu.
Hüzün bulutu kirpiklerine geldi oturdu.
Buğulu gözlerle beyaz kalemine baktı derin bir iç çekti.
ilk yazdığı cümle şöyle başlıyordu.
-Babacığım! beyaz kalemimle yazdıklarımı göre biliyorum artık.
