ve fark ettim ki zaman, hem hızlı hem yavaş! bir yandan da yer çekimsiz gibi uçuşkan. çok şey yaşıyor gibi olup hiçbir şey yaşamadığını anlayarak çekip gitmek dünyadan. yapmayı ertelediğin her şeyi kendinle birlikte toprağın altına götürmek... hayatın anlamı bir avuç YALAN!
buna rağmen anlamsız hırsımız, bizi insanlıktan çıkaran sonu gelmez isteklerimiz ama sorsalar en insan biziz. en iyi kalpli biziz, en namuslu biziz...kısacası bitmeyen EN-lerimiz. yaşadıklarımızdan hiç ders çıkaramayan benliğimiz. daha mezar başlarında başlayan kavgamız. üçün beşin hesabı, sinsilik. nefret edilesi kendimizden uzak duramadığımız sürece HER ŞEYİ NEFRETLİK GÖREN oyulası GÖZLERİMİZ.
bu yazı anlamsız değil, büyük harfe ve noktalamaya uyulmasa da hatta daha girişinde "ve" ile başlamışsa da... dil bilgisi kurallarını bilirim inanın. sadece hiçbir kurala uymak içimden gelmiyor şu an hepsi bu. ha, bir sonraki yazıda belki normalleşirim kim bilir. bir sonraki yazı olacak mı onun da sözünü veremem ya.
başa dönecek olursam "ve" nin öncesi sizin bilmediğiniz ve kimsenin bilmesini istemeyeceğim yaşantılarla dolu. bir gün adları değiştirip bir öyküye dökemez miyim pekala dökerim de ZAMAN gerek, zaman içinde tarafsızlaşılır belki, yani tarafsızlaşmak gerek... konu bu değil ki niye dağıldı bu kadar?
toparlamalıyım desem? işte zaman, sarsıla savrula uçuşa uçuşa geçen... bütün soyut şeyler uçuşur mu acaba? "sus." konuyu dağıtma. nerde kalmıştık, ha "ZAMAN." zaman ne biliyor musunuz, bir varmış bir yokmuş hikayesi. zaman, aslında sanıldığından daha asılsız ve anlamsız olan. kim bilir geride bıraktığın birkaç çocuk, bir dönüm bahçe, üzerine çiğ düşmüş güller... güller de ağlar mı? ağlamıştı sanki o gün. bence güller ağlar, bazen insandan daha çok ağlar, hele de kırmızı güller kan ağlar. o gün tüm vücuduyla bir bahçe ağlamıştı, öyle içtendi ki senin diktiğin her bitkinin ağıtı. zeytinin dalında bile göz yaşı vardı... bahçe, bir ev ve birkaç insanın göz yaşı... zaman buydu senin için. ne kıskandırıcı düşünsene, keşke benim ardımdan da ağaçlar yeşil yeşil göz yaşı dökse.
zaman, gerideki sevgin biliyor musun? güllerdeki, bendeki, bahçedeki ve üç beş insandaki. geride bıraktığın o sonsuz sevgi için bu, pek az kişiyi ilgilendirecek, yazıyı yazdım. ne pek az kişiyi ilgilendirmesi yazının sonuna kadar kaç kişi gelebilmiştir ki yahu. o yüzden yazının adı deli saçması ya. yine de delinin de göz yaşları var unutulmasın.tüm ağlayabilenler İYİ çünkü sahicidir göz yaşları. demek ki deliler de İYİ. tam aristotelesçe ama doğru, bir gün herkese nasip olsa kendinden başkasına ağlamak yer yüzünde kötülük kalmaz buna eminim.
ağıt da nereden çıktı? bitti yazı, bitmiş yazıyı zorlarsan her yerden her şey çıkar. e, zorlamayalım o vakit. hepimizin bir gün giderken- tabi acelesiz- geride tatlı ve sevilesi zamanlar bırakmasını diliyorum.
