"Sevmeye çalış!" ne kadar iyi niyetli söylenmiş gibi görünse de bu iki kelimenin yan yana gelmesi benim nazarımda sinir bozucu. Sanki çalışarak sevilebilirmiş gibi. Sevginin doğallığına, kendiliğindenliğine, zorlamasızca içe doluşuna ağız dolusu tükürmek gibi bir cümle.
İnsan; penceresinin önüne konan bir serçeyi, bir çiçeğin güzelliğini, gökyüzünün maviliğini, yaşadığı yeri, yaptığı işi, hayat arkadaşını, dostlarını çalışarak mı sever?
"Sevmeye çalış!" ne de dayatma cümle ama değil mi? Kısacık da olsa ne despotça ne düşüncesizce söylenmiş ve sevmenin doğasına ne kadar da aykırı.
Sevgi hak edene gider. Çalışarak yapılan şey "sevmek" değil de "alışmak"tır olsa olsa. Çalışarak yaşadığın şehrin gri gökyüzüne, yeşilini çoktan unutmuş olmasına,her sabah evden dışarıya adımını attığında beton bir yumruk gibi kafana çakılmasına kim bilir belki alışabilirsin de sevebilir misin tüm bunları?
Sevmek, arzumuz bizim. Üzerinde hesap kitap yapabileceğimiz bir duygu değil ki çalışılarak sevilsin. Soğuk ve kör bir tünelin içinde düşe kalka ilerlerken bir mayıs güneşi gibi bir anda hayatını aydınlatıp ısıttığı için seversin hayat arkadaşını, "Al bu adamı, sevmeye çalış." dedikleri için değil. Koluna girip seninle -adına hayat dediğimiz- o karanlık ve kaygan zeminli tünelde yürümeyi göze aldığından hak ediverir sevgini.
Yalnızlık seni kaskatı sardığında, ellerin, ayakların buz kestiğinde, yüreğini umarsızlık kapladığında senden tüm ayazlarını alabilen dostuna gider sevgin. Hem de öyle gider ki dört nala.
Eline aldığın bir kitabın, incecik görünmesine rağmen, satır aralarının dolu oluşunu ve hatta zor okunuşunu bile seversin. Kitaptan edindiğin çağrışımlarla düşünmeyi, konuşmayı, yazmayı ya da belki sadece susmayı ama çok susmayı da seversin. Okumak arzusu yoksa içinde sevilebilir mi çalışılarak?
Bir çocuk güldüğünde nasıl güzelleşir dünya... Bir sokak hayvanı ona yedirip içirdiklerinin minnetiyle gelip de ayaklarına sürtündüğünde... Bir dostun arayıp sımsıcak sesiyle "Özledim." dediğinde... Komşunun samimi ve içe dolan merhabasında... Bir şiir, fon müziğine ihtiyaç duyulmadan kendi ahengiyle okunabildiğinde... Yazdığın bir yazıyı "bu oldu" diyerek gönlüne sindirdiğinde nasıl da güzelleşir yaşam ve tüm bunlar çalışarak olmaz; tüm bunlar çalışarak sevilmez.
Bizde sevmeye karşı,sevgide de hak edene gitmeye karşı bir arzu var. İçimizi özgür bırakıp sevebildiğimiz kadar seveceğiz; bu, bizim insan yanımız. Çalışmadan sevmek, öyle zorlamasızca, kendiliğinden ılık ılık...
