Genç ressam bir kadını resmediyordu.
-Hüzünlü bir tablo olacak sanırım
-Biraz gülümser misiniz?.
Kadın kendinden emin bir edayla
-ne görüyorsanız onu aktarın lütfen tuvale dedi.
-Peki dedi ressam
-peki!.
Öncelik beyaz boyadaydı bir miktar beyaz yağlı boyadan aldı ve paletine yerleştirdi.
Hünerli elleriyle hızlıca tüm tuvali beyaza boyayı verdi.
önünde ki masada duran tüm renklerden bir miktar paletine aldı.
Sonra siyah yağlı boyaya daldırdı fırçasının ucunu ve tuvalin tam ortasına küçük bir nokta kondurdu.
Kadın hafif bir sesle kıkırdadı.
-Bu benim ana rahminde ki halim olsa gerek
-Nokta küçüktür ama sırı büyüktür dedi.
Genç ressam bir parça da yeşil renkten aldı fırcasına siyah noktanın altına doğru fırça darbelerini özgür bıraktı.
Kadın gülümsedi
-Bu benim toprağı yarıp gök yüzünü görmek için filiz veren gençliğim olsa gerek.
Ressam´ın hemen arkasında duran devasa aynadan göre biliyordu genç ressamın fırça darbelerini.
Bu kez genç ressam bir parça da mavi boyadan aldı siyah noktanın üzerinden tuvalin en tepesine bir kuş kanadı misali maviyle dokundu.
Kadın heyecanlandı birden
-Mavi!
-Mavi benim özgürlüğüm ve umudumdur dedi.
Genç ressam kadının her cümlesini resmetmenin hazzını yaşıyordu.
bu kez de bir parça kırmızı boyadan aldı ve fırçayı tuvalle buluşturdu.
Kadın içli bir ah! "Çekti önce;
-Evet!
-evet!!.
-Bu benim yüreğim
-asiliğim ve arzularım dedi.
Ressam coşmuştu bir kere maviyi, kırmızıyı, sarıyı, yeşili turuncuyu moru birbirinin içine katı verdi.
Koca bir gök kuşağı duruyordu tuvalin tam orta yerinde şaşkınlıkla kadının yüzüne baktı genç ressam
Kadın gözlerini kırpıştırdı küçücük ağzıyla sıcacık güldü genç ressama
ve dedi ki;
-Yağmura küsenler gök kuşağını göremezler!.
