Altın değildi parlamıyordu gümüş hiç değildi maden ocağından da çıkmıyordu ham maddesi topraktı.
Şimdi gidip Sarrafa mı göstermeliydi dostunu
Komşular sürekli şu ilerideki evde oturan ihtiyarın iyi bir insan sarrafı olduğunu söylüyorlardı demek ki ona göre insan bir madendi.
İnsan sarrafı nasıl olunurdu acep neyle tartılırdı insan, nasıl anlaşılırdı insanın değeri.
Aklındaki sorular bitmiyordu, ya terazide hafif gelirse dost bildiği ondan vaz mı geçecekti.
Hem durup dururken neden aklına gelmişti ki böyle bir şey
Bir de tam tersini düşündü zihnini kınadı
Ya dostum dediği kişi onu tartması için bir insan sarrafına götürseydi.
Kendisi insan sarrafının hassas terazisinde ne kadar gelirdi.
Uzun süredir tanıyordu dostunu bir fenalığını görmemişti.
Acaba gözüm mü kör yoksa aklımı mı? Diye iç geçirdi.
Şimdi buna dostumu tartan insan sarrafı mı karar verecek.
Yok! Yok! Dedi sonra kendi kendine bu fikri sevmedim.
O benim için hem çok eski, hem de çok değerli bir dosttur,
Hem zamanın eskittiği kıymeti bilse bilse en iyi antikacılar bilir.
