Bir haberci kadar soğuk kanlı
Taşocağı gibi duygusuzdu artık
Uğultulu bir Islık gibi anlına değen rüzgârlar tüm sinirlerini geriyor olmalıydı.
Dilini küfürle ıslayıp yerdeki taşlara ayağıyla hızla vurduğunda ayağındaki eski ayakkabısı burun kısmından yırtılmıştı kanayan ayakparmaklarının
acısını çok sonra fark etti.
Mutlu değildi, hem nasıl mutlu olsundu ki hiç istemediği bir mesleği yapıyordu.
Babadan kalma semercilik ona göre değildi.
Tek hayali bu küçük kasabadan olanca hızıyla uzaklara gitmekti
ne var ki baba vasiyeti bir kelepçe gibi sıkıyordu ruhunu
Babası ölüm döşeğinde ona şunları söylemişti oğul bu dükkân bana babamdan kaldı benden de sana kalacak yitip giden bir mesleği diri tutmak boynunun borcudur.
Hem sana vasiyetimdir semerciliği sakın!" bırakma!
ardından da son noktayı koydu bak! "babalık hakkımı helal etmem sana!
Ne ağır bir söz söylemişti.
Bu söz onu bu köhne kasabaya bağlamaya yetmişti.
Olacak iş miydi şimdi bu oysa gidecekti özlemini çektiği büyülü şehre.
Dedesine de babasına da Kahretti yetmedi kendine küstü.
Usta bir semerciydi usta olmasına da
Mutsuzdu işte sürekli kimin isteklerinin eşeği oldun diyordu kendi kendine
Dükkanını her açtığında besmele yerine vird edindiği şu cümleler dökülüyordu dilinden.
Kasabanın eşeği geldi!
hadi bir semerde kendine yap semerci!.
