SUSKUN ADAM

Durgun bakışlı bir adam
Duvar ustalığına soyunmuştu
Nasılda hünerle örüyordu hücresini
İpe serdiği gençliği güneş yanığı
Yüreğinde buz dağı
Sınırlarını zorlarken yıkmıştı akıl duvarını
Sıva tutmayışı bu yüzdendi sözlerinin
Her nefeste tütünü kutsuyordu ciğerleri
Parmaklarında tütün sarısı
Susuyor muydu? yoksa kelimelere miydi kâhrı
Yükümlülüğü arttıkça hafifliyordu bedeni.
Sert bir rüzgar esse ilk savrulan o olurdu.
Nasılsa işe yaramayan bir adamdı
Para kazanamıyordu ya yaftası hazırdı.
Sevimsiz adam derlerdi ona 
Ucuz şarabında asık yüzünü yıkar
Usturasıyla anılarını doğrardı.
Ürkütücü bir yalnızlıkla dost olmuştu
Belli ki hayata susarak meydan okuyordu.