Susmuşsam uzunca bir zaman, konuşmayı bilmediğimden değil de sözlerinin acısına sözlerimin acısını katmak istemediğimdendi.
Susmuşsam, sevgi sözlerinden başka harfler, heceler yakıştıramadığımdandı dudaklarıma. Ne söylesem zehir olup kan olup akacaktı içimize birden.
Ben sessizliğimi koruyunca sen hep haklı olduğunu sandın. Oysa susmanın da konuşmanın da haklılıkla ilgisi yoktu. Susmanın da konuşmanın da sadece sevmekle ilgisi vardı. Sen söylemek istedin ben susmak... Sözlerin beni zehirledi söyle-ye-medikleriM yine beni.... Ben senin varlığına, dostluğuna senin benim varoluşuma verdiğin değerden daha fazlasını verdiğim için susmuştum.
Konuşunca havalandırdığı perdenin altından çiçek kokularıyla odaya giren ılık rüzgârlar gibi dolmadıkça sözlerimiz kulaklara ne anlamı vardı konuşmanın? Ben o çiçek kokularını sana getiremem diye sustum çünkü dostluk çiçek kokardı hem de çokça. Sen geçmişin, şimdinin ve yarının tüm baharlarını tek kişilik bir baharın yetersiz çiçek kokularına bırakmaya aldırmadan konuştun. KONUŞMAK SENİN SEÇİMİNKEN SUSMAK BENİM SEVGİMDİ.
Ve bilemezsin "susmak benim sevgimken" ben bu sevginin de susmanın da bedelini ne biçim ödedim. Hayal kırıklıklarıyla dolu içim her gece konuştu mesela, rüyalarım bozuldu sonra, beni yakından tanıyanlar da -aynı senin yaptığın gibi- konuşmadığım için "haksız" olduğumu düşündü. Normaldi bu düşünceniz, bu çağda susmak erdemini çoktan yitirmişti. Kim daha çok konuşur, daha çok bağırırsa o haklıydı. Susan... Ne diyor günümüz insanı "aptal ya da ezikti." Sustum, aptal ya da ezik olduğumdan değil; konuşmayı bilmediğimden hiç değil, dedim ya susmak benim sevgimdi. İtiraf ediyorum ki biraz da anlaşılamayacağını düşününce susuyor insan. Ha, bir de doğrulara tahammül edemeyecek bir hal sezmiştim sende belki susmamın en önemli sebebidir bu. Bir yalana aralanacaksa dudaklar, gerek yok ki konuşmaya... Gerçekleri duymaya tahammülü yoksa karşındakinin konuşmaya yine ve hiç gerek yok.
Şimdi, bu yazıyla ilk kez senin ardından konuşmaya mecburum. Yoksa her gece, akordu bozulmuş rüyalar görmeye devam etmekten ya da iç sesimin susmasını bekleyip uyumaya çalışmaktan ruh sağlığımı kaybederim diye korkuyorum. Sonra susarım merak etme ama sevgimden ya da sabrımdan değil de bu yazı da bu susuş da sana "Elveda" deyişimdendir; çocukluğumda giyerdim yamalı çorap, pantolon vs. benim için yama tutmayacak tek şey varsa o da dostluk... Yamayıp kullanmayalım diye bu dostluğu, SUS-TUM.
