Hayatta her şeyi bilmenin imkansızlığını biliyoruzdur hepimiz. Ne kadar bilirsek bilelim bilmediklerimize yetişemeyiz bunun da idrâkindeyiz.
Fakat anlamadığım, anlamak istemediğim, hatta öfke duyduğum bir mevzu var; bir insan bilmesi gereken şeyleri -hayati ve üstelik bilinmesi kolay şeyleri- nasıl bilmez, bilmek için çaba göstermez, bilmek istemez?
Toplumda belli bir yeri olan, uzaktan bakılınca “idol” olarak adlandırılan insanlar nasıl oluyor da iş icraata, örnek olmaya, kendini ifade etmeye gelince sınıfta kalıyor anlayamıyorum.
“Kendinize ait düşünceleriniz yok mu? Hayal hanenize uğramadınız mı hiç? Bir film, bir belgesel izlemediniz mi? Kültürlü, kaliteli bir ortama denk gelip üç beş kelâm duyuramadınız mı can kulağınıza? Okuduğunuz hiç bir kitabın satır aralarında dolaşmadınız mı? Dümdüz mü b/aktınız, dümdüz mü gördünüz hep?” Diyesi geliyor insanın!
Oysa kendini ifade edebilmek, sanatı, edebiyatı, felsefeyi merak etmek, öğrenmeyi şiar edinmek de kültürdür ve diploma ile verilmez, para ile satın alınamaz, onu alabilmeniz için ruhunuzun, idrakinizin, ferasetinizin açık olması lâzım...
Hayatta hiç bir mühim kimliği, etiketi, unvanı, bilgisizliğiniz ve rahatlığınız yüzünden basitleştirmeyin. Her şeyin birazını, bir şeyin ise -bildiğini iddia ettiğiniz her ne ise- her şeyini bilin...
Bilmenin sonsuzluğunu bilin! Bilmeniz gerektiğini bilin! Ne kadar bilirseniz bilin kendinizi ifade etmeyi öğrenemediğiniz her yerde bildiğiniz her şeyin değersizleşeceğini/değersizleştirileceğini bilin ve biraz gayret edin...
FazileAşar Aydınalp
