Eskiden ramazan gelmeden başlardı heyecanımız, sevincimiz...
Çünkü ramazan kalabalıktı, akrabalık bağlarının daha bir sağlamlaştırıldığı, dostlarla muhabbetin Nirvana’sının yaşandığı, oruç tutan çocukların sırta alınıp gezdirildiği, hediyelere boğdurulduğu, büyüklerin masallar anlattığı, ayıp olur mu korkusu olmadan gelen misafirle birlikte camilere gidildiği zamanlardı...
Eskiden sevgi kokardı tüm caddeler, sofradaki aşı muhabbet ısıtırdı, bereket taşardı ellerimizden, ceplerimizden, yüreklerimizden, Fatihalar, Yasinler birbirine karışırdı...
Eskiden eskimeyen ve yıllarca eskimeyecek, unutulmayacak karakterler taşırdı insanlar, çocuğun eğlencesi, büyüğün muhabbeti ve hayat telaşesi, yaşlının tatlı hüznü...
Sonra noldu biliyor musunuz? Kimse sormaz oldu kimsenin halini hatırını, oruç tutmak; iftarda tıka basa yemek ile karıştırıldı, çeşit arttıkça doyumsuzluk, doyumsuzluk arttıkça huzursuzluk artı. Komşumuz açken tok yatar olduk. Bölüşür idik bölünür olduk, hatta parçalandık, un ufak olduk...
Herkes rahatına baksındı, bize dokunmayan yılan bin yıl yaşasındı, olmasındı kalabalıklar, rahat olsundu herkes, çocuk kahkahaları duyulmasındı sokakta, evde, camide...
Sonra noldu biliyor musunuz? Kimse eskisi gibi rahat, mutlu ve huzurlu olamadı. Çocukların sesini duyabilmek, onları tablet ve telefondan kaldırabilmek için çırpınır olduk. Yılanlar öyle çoğaldı, yalnızlığımız, o görkemli yalnızlığımız öyle büyüdü ki denize her düştüğümüzde yılana sarıldık...
Eskiden topluyduk, bir idik dirlik içinde idik, yenildik, un ufak olduk...
