Sarı Sardunyalar mevsimindeyim bu ara
Misk ve ıtır kokuları salınarak geziyor sokaklarımda,
Milyon yanılgı, dağlar kadar yıkım, buzlar kadar soğuk sancılar tepiniyor göğüs kafesimin üzerinde.
Lâkin umudun ve inancın kalın ve korunaklı duvarları kırılmasını engelliyor göğüs kafesimin…
Bir ateş hep sıcak tutuyor içimi, içimin göğüne göğsümde yaktığım buhur kokuları yükseliyor…
Sarı Sardunyalar mevsimindeyim bu ara.
Biraz kırgınlık, biraz isyân, biraz nisyân var serde.
Dalları yeni yeşermiş dertlere asırlar evvelinden kalma devalar gönderiliyor, hüzün asılıyor zikredilen her isme, gözlerimden nice çığlık, nice özlem sağılıyor sokakları kirli şehirleri yıkamak için, yıkmak için zulmü…
iliklerime kadar ulaşıyor kalbimin şarkısı,
Nehirlerim denizlere karışıyor…
Hâfi ayaklarla koşuyorum sokaklarında masivanın, beyaz bulutlardan kanatlar takıyorum yaralı kollarıma…
Aynalarda tanınmaz hâldeyim,
Bakanlar ancak yaralarımı görüyorlar ya hut yaralarımdan tanıyorlar beni!
Sarı sardunyalar mevsimindeyim bu ara…Sararmış göz bebeklerimle, yüzümde bana ait olmayan eğreti bir tebessümle geçiyorum içi geçmiş, yüreği ölmüşlerin içinden…
uzun ve yersiz dalışlarım oluyor hayallere bazen.
Sonra acı içinde inleyerek dönüyorum gerçeklere!
Leylâk mevsiminin müjdesi değse de gönlüme ve kulaklarıma,
Dudaklarımda yitirilmiş vicdanların burukluğu var.
Gamzelerimde gömük tebessümler taşıyorum…
Bir yüreği efruz var ruhumda!
Bir de bir sır göğsümün ortasında.
Işıklar arasından gelen bir ecir, bir müjde dursa da alnımın ortasında.
Ölümün soğukluğu duruyor karşımda.
Sarı sardunyalar mevsimindeyim bu ara…
