Pandemi, yasaklar, işten çıkarılmalar, yıllarca okuyup diplomalarla ortada kalmak yetmezmiş gibi bir de pahalılıkla mücadele etmeye başladık.
Asgari ücretli bir ailenin bu pahalılıkta yarı aç yarı tok –eskiden karın tokluğu idi artık tam anlamıyla doymak mümkün değil- zar zor geçinebildiği ve çoğu işçinin asgari ücretin bile altında çalıştığı notunu düşmeden geçemeyeceğim…
Peki şimdi ne olacak? Ülke insanı bunca olumsuzluk yüzünden ruhsal ve psikolojik bir çöküntü içerisindeyken, sosyal hayatı kalmamışken, sağlık ve eğitim için bile harcayacak parası yokken, üst üste gelen zamlar, bir hayli kabarık gelen faturalar, üzerine gelen alacaklılar ve ev sahipleriyle nasıl başa çıkacak? Nasıl yaşayacak? Çoluk çocuğunun ihtiyaçlarını, isteklerini nasıl karşılayacak?
Halkın büyük çoğunluğunun geliri kaşık, gideri kazan kadar arık! – eskiden kepçeydi artık kazan oldu- ne yapsın bu insanlar?
Birilerinin bu halk için, ülkenin refah seviyesini yükseltmek için, bu kaos dönemini kimse zarar görmeden, insanların tahammülü tükenmeden atlatabilmesi için bir şeyler yapması gerekiyor artık.
Depresyonlar, boşanmalar ve en kötüsü de intiharlar arttı. İnsanların intihar etmesine sebep olacak kadar kötü vaziyette artık ülke. Yurdum insanı çöküntüde.
Baş başa vermeli ve çözüm üretmeliyiz, el ele vermeli, bir olmalı ve düze çıkmalıyız artık!
