Çok uzun bir zamandır insanlığın sokaklarında yankılanan bir söz var: ?Ayrıntıda boğulma!? yani her şeyi kabataslak gör, kestirmeden git, ilk gördüğüne inan, yürü git, ez geç, takılma, hızlı yaşa vesaire?
Bu ne demek biliyor musunuz? Bu resmen insan ruhundaki incelikleri öldürmek demek!
Ki zaten toplumda incelik adına hiç bir şey kalmadı. İnsanlar birbirlerinin sevincini, hüznünü, sosyolojik ve psikolojik çöküşünü, muhabbete açlığını, tatmin edilmeyen ruhu yüzünden afallayıp kalışını ve yarasını fark etmiyor artık?
İnsan mânâ âleminin en derini iken bir anda maddeleşti. Dünya sahnesinde kendine yer bulma çabasına girişti ve bir ceset torbası haline geldi.
O kadar düz ilerledi ki ayrıntılardaki güzelliği, yürek tokluğunu, gönül hoşluğunu unuttu. Unuttu ve mutsuzlaştı!
Ayrıntılarda boğulun arkadaşım! Bir insanın elini tuttuğunuzda değişen nabzını fark edin, bir çiçeğin bile ilgiden coştuğunu görün, gözlerinin içine bakın atların, kedilerin başını okşayın, gönül yükünü alın birilerinin.
İnsan, sevmeden ne ile tatmin eder ruhunu; yardımlaşmadan nasıl bilir emeğin ve ekmeğin kıymetini. Elleri ile okşamadan bir çocuğun saçlarını ve göz içindeki hüzne gark olmadan nasıl yumuşatır kalbini?
Ayrıntılarda boğulun arkadaşım. Bir ailenin yoksulluğunu görün mesela, ya hut haksızlığa uğramışın yanında olun. Terazisi bozuk tartan insan kılıklı ifritlerin yanında olmayın küçük çıkarlar için. ?Neden ben!? demeyin. ?Ben yaparsam bir başkasıda yapar, hizmet insan ruhunun nimetidir.? Deyin.
Düz olmak, ayrıntıları ezip geçmek, tefekkür etmemek, dilaltına saklanmış sözleri duymamak, g/özdeki közü görmemek, çok daha zordur ayrıntılarda boğulmaktan.
Ayrıntıları görün arkadaşım! Ön yargılarınızı konuşturmadan evvel derine inmeyi öğrenin, ıskalanmışları fark edin ve ıskalamayın hayatı.
Kalbinize edebi, edep ile gelen o koşulsuz ve mutlu eden sevgiyi nakşedin.
Ayrıntılarda gezin arkadaşım!
Henüz yaşıyorken ruhunuzu karanlıklara gark etmeyin. İnsanı, insanlığı öldürmeyin?
