Yolun yarısını aşsanız da insanın babası bir kere ölüyor, insan gerçekten kör oluyor. Boğazı düğümleniyor insanın, bir kaya gelip göğsünün üzerine yerleşiyor.
Ve nefes alamadığı o anda insan yetimliğin bir yaşının olmadığını, yüreği kanayarak kavrıyor. Hele babanıza aşıksanız...İlk aşkınızı babanız bilmişseniz.. Babanızla beraber aşkı da sevgiyi de gömüyorsunuz...
Teoman "bugün benim doğum günüm hem sarhoşum hem hastayım, bir bar taburesi üstünde babamın öldüğü yaştayım" derken, yaşadığı acı günleri babasının öldüğü gün ile ilintiliyor.
Bütün doğum günlerinizde büyüdüğünüzü sanırsınız. Ancak insan, babası veya annesi ölünce büyüyor...Kendini yalnız ve kimsesiz hissediyor. O güne kadar anne babanızın bebeğisinizdir. Ama artık bütün dünyayı sırtına yüklenmiş bir ihtiyar gibi hissedersiniz...Yetim sözü sadece tanım değildir. Büyük yalnızlık, ıssızlık, sevgisizlik ve yokluktur. Ne kadar zengin de olsa iyi bir kariyeri de olsa her şeye sahip de olsa insan yokluk hissediyor. Yerine kimseyi koyamıyor. Ne amca ne dayı ne bir başkası onun gibi sevmiyor. Babam belediye işçisiydi. Ben çocukluğumu babamın omuzlarında, belediye garajında, kebapçıda ,çerezcide(çünkü en sevdiğim yiyecek) her günümü babamla geçirirdim. Her sabah işe babamla giderdim. Geceden babama sabah sakın kaçma, bensiz gitme diye tembihlerdim. Babamın iş arkadaşları da beni çok severdi ben de onları çok severdim adeta garajın maskotuydum. Hayatımın en güzel yıllarıymış.. Daha sonra da hayatimin her anında babam vardı. Şimdi babam yok gideli 8 yıl oldu. Allaha şükür annem hayatta.. O yüzden anne ve babaların kıymetini sağken bilelim. Evlatlık görevimizi dört dörtlük yapalım, vefa borcumuzu yerine getirelim ve onlarla daha fazla güzel anılar biriktirelim.
En azından bizden razı giderlerse bir nebze vicdan rahatlığı bizim avuntumuz olur.
