Günlerin sıkılgan bakışları arasında çoğaldı isyankârlığım. Hırçınlığımın haklı sebeplerine saklandı ruhum. Bir ruh ki alıp götüren beni, hüznü bırakırcasına ardında ve sığınırcasına rahmet pınarlarına?
Gel ey hüsn-ü keder! Sensiz bir hayat kokusuz bir güle benzer. Gel hüznünü bırak ki sevincim etsin değer?
Koşarcasına geçiyorum hayatın içinden. Kollarım çarpıyor çalılara, dönüp bakıyorum ardıma tekrar. Koca bir dehşet gözümde, durmamak gerek, adımlarım sıkılaşmaya başlar gibi ilerlemeye devam etmekte. Ne gökyüzünün sevimli mavisi, ne de güneşin sıcak yüzü ısıtmakta içimi. Heyelanlar yaşayan ruhuma bir dur demeli!
Küçük bir çocuğun annesine bakarken ki masumluğuna bürünmeye çalışırken gönül, gözler nemini nereye indirmeli? Canan olan, dost olan yüzler, düşecekken ellerine uzanması gereken eller nereye gittiler ki dehşetlere düşüverdi bu çehre.
Allar, morlar ve hatta hayatın tüm renkleri yerini siyaha mı bırakıverdi? Pembe gözlüklerde mi yer değiştirdi. Oysa bir vakitler herkes ne çok severdi gökkuşağını. Şimdilerde herkes sevgiyi hasetle takas etti. Gülen yüzlerin altında mana arar oldu gözler. Tatlı diller yerini zehre teslim etti.
Bense hâlâ umut etmekteyim. Bir gün gökyüzünden düşerken cemreler, saçlarımı altında tekrar savurarak altında deliler gibi, divaneler gibi döneceğim! Yüzüme çiseleyen damlaların insanlığımı unutturmaması için sevgi ve dostluk şarkıları söyleyerek?
