Size çok eski zamanlardan kalma öyküler anlatmak isterdim. Ama biliyorum ki size çok yabancı, çok yabani gelecek. O yüzden bu zamanın hikâyesinden bahsedeceğim size.
Bir ananın rahminden kurtların doğduğu, bir babanın dölünden aslanların türediği zamanlar çok geride kaldı.
Uğultulu seslerin, kalabalık yalnızlıkların hâkim olduğu, tilki zekâlı, çakal ceketli insanların türediği bir zamanın ortasındayız artık. Kurnaz kadınlardan tilkiler, boş adamlardan çakallar türedi ve doluştular içimize.
Dilden, dinden, ırktan, soydan, renkten önce gelen insanlığı öldürdüler ve yıkamadan toprak attılar üzerine. Koca koca evler ve lüks yaşamların içinde bir tebessüm konduracak kadar yer bulamadılar.
Aza kanaati aptallık olarak gördüler, kendisine saygısı olanı saf, doğru söyleyeni hain, dürüst olanı deli, asil olanı da yok saydılar. Haklıydılar! Kurt ölünce meydan köpeklere kalıyordu, kediler aynadaki yansımalarını aslan sanıyordu çünkü!
Gel zaman git zaman alıştı ruhlar ölü yaşamaya. Diriltmeye çalışanların başına vuruldu taşlar. Böylece kan revan içinde çırpındı düşler, üşüdüler yalnızlığın pençesinde.
Az gittiler, uz gittiler, dere tepe düz gittiler ama varamadılar bir türlü sevginin menziline. Çünkü kalmamıştı aslan yürekliler, asiller de kurtlarla birlikte çekip gittiler?
