Bir akşamüstü ya da bir gece yarısı, yaşananların acı-tatlı, olumlu-olumsuz, mutlu-mutsuz tarafları takılır akıllara ve dökülür cümleleri oluşturan kelimeler bir bir. Kağıda dökülmesi gereken cümleler ortaya çıkar. Geriye dönüp bakıldığında, yaşanmışlıkların, yaşananların ve yaşanacakların aynasını görürüz. Bazen aynaya yansıyanları yazmak ve anlatmak oldukça zor. Yine de dile getirmek gerek. Bu günkü yazım böyle bir yazı...
Hayat işte! Ya da yaşamak..
Bazen yorar insanı!
Günlük saplantılar, önüne geçilmeyen engeller..
Bazen seri katil gibi sarar benliğini insanın.
Yaptıkları, yapamadıklarının çok gerisinde kalır.
Politik düşünce sarmalının ötesinde, saf ve temiz..
İşte o zaman sevdiklerini, dostlarını, hayat bulduklarını yorar bir bir.
Ya da öyle sezinlenir karşı pencerenin buğulu camından.
Aslında, değişen bir şey yok.
Asıl sorun, sorunlar arsında yaşanan çaresizliktir.
Ve çaresizliğin teslim aldığı ruh halindir görünen görüntü,
Susmak, kabullenmek ve hakkı sahibine vermek en doğrusu gibi gelir..
İç kemirmelerin, fırtınaya kapılan düşünce kervanında sürüklenmenin ötesinde bir yapamamanın sancılı üzüntüsü ile baş başa kalmak, ulaşılan en kötü sonuç gibidir.
Umutsuzluk taciri gibi, derinden ve kırgın seslerin, nağmesiz esintisi kalır kulaklarda..
İşte hayatın sonu dercesine, başlayan karamsarlık..
Bir gider bir gelir, çıkmaz sokak düşüncelerinin virajında,
Ha devrildi, ha devrilecek en koca çınarlar!
Geriye dönüp bakarken yaşanmışlıklara!
Bir umut görünür belli belirsiz..
Sisli aymaz havaların oyun perdesinde…
Gelmelere evet, gitmelere hayır sesleri hep beyinlerde saklı kalır.
Yorgunluk havası ağır eser, karşı dağın yamaçlarına.
Üzüntüler, seslere karışır veda yolculuğunun başlangıcında…
Hayaller, yıkılmaya direnir devrimci edasıyla..
Yoranlar ve yorulanlar savrulmaya dayanır mı bilinmez?
Dostlar, sevilenler, hayat verenler!
Hayat böyle bir şey işte…
Çok mu karamsar kokuyor satır araları?..
