Nasıl da dönüyor baharlar hazana. Tazecik fidanlar kuruyuveriyor, bükülüyor boyunları dalların. Ne fırtınalara teslim olmuyor da yapraklar, hüzünlü bir hazan uğruna oradan oraya sürükleniyor?
Bak bu defa ben de yoruldum. Öylesine savruldum kurumuş yapraklar gibi, Şems´e pervane misali dönüp de durdum, yandım kavruldum!
Ne çok şeye katlanıvermişim meğer bir hazana teslim olmamak uğruna. Adımlarımı her acıya rağmen yerlere inatla vurmuşum, silmişim her kirli nağmeyi, dilleri türkülere vurmuşum. Dinlenip dinlenip durulmuşum. Korkmuşum büyümekten, ürkmüşüm, sevdayla, canla, cananla, hicranla yoğurulmuşum. Öyle ya ! Dalları yeni çiçek açmış taze baharken, hazana vurulmak olmazdı. Olmadı! Hüzünlü bir çift ateş yakıp sararttı yeni tomurcuk açmış dallarımı. Büyük konuşmuştum, bak ben de senin gibi hazana döndüm?
Çok hesap tutmuştum matematiğin sadece kâğıtlarda işe yarayacağını unutarak. Kirli hesaplar da değildi öyle ha! Toz pembe bulutların içinde uçuşan güzel hayallerin, narin rakamlarından oluşturmuştum. Olacağını, olacağımı ummuştum!
Ummakla varılmazmış menzile, gitmek lazımmış, nereye varacağını bilmesen bile. Kim biliyor ki zaten varacağı yeri, duracağı yüreği ya da bir adım öteyi? Ne gelecek olan belli ne de gidecek olan yolu değiştirmemek gerekli sadece tevekkül ederek. Ah yüreğim, sen de yeni uyandın belli ki! Kime ne, ne hâldeymiş öteki ya da beriki?
Ne kadar ölçüsüzlük varsa biriktirdim işte. Meğer ne çok deprem altında kalmışım da ölememişim bir türlü! Bir boşluğa bülbül olmuşum gül yerine, belli ki bir hiçe..
Sahi neydi hiç? Koca bir sükûttu hiç, sükût ise altından bir tepsi. Belki de hiçlik içinde var olabilmek içindi hepsi?
Sana söylüyorum yüreğim. Bak ben de senin gibi hazana döndüm şimdi?
