Hayat telaşı, iş, koşturmaca derken kendimizi kaybediyoruz. Varlığımızı, varlığımızın sebebini, yaratılış amacımızı unuturken bir taraftan da ruhumuzun ve gönlümüzün inceliklerini kaybediyoruz. Hüsnü zan neydi? Yapılan hatanın altında bile iyi niyet arayan o insanlar kimlerdi? Neredeydiler ve şimdi neredeler?
Yaşam telaşı adı altında birbirimizin hal ve hatırını sormayı unuttuk, cebimizde çocuklar için şeker taşımayı unuttuk, sokaktan geçerken karşılaştıklarımıza -tanısak tanımasak fark etmez- selam vermeyi, tebessüm etmeyi unuttuk!
Hali perişana "hüznünün sebebi nedir?" Diye sormayı unuttuk. Kaynayan tencereden konu komşuya da düşerdi, kokusu gitmişse boğazımızdan geçmezdi, ihtiyaç sahibi birine denk geldiğimizde hacetini gidermeden ya hut giderecek birilerini bulmadan gözümüze uyku girmezdi, hastayı, yetimi, mazlumu, yoksulu unuttuk!
Midemiz doymak bilmiyor gönlümüz aç çünkü, gözümüz doymak bilmiyor ruhumuz aç çünkü!
Haset tatlı geliyor birbirimizin kanını canını emdikçe kemirdikçe daha da iştahlanıyor nefsimiz, bir "h/iç" iken kendimizi her şey sanıyoruz, "ben" diyoruz "ben!" ...
İş sahipleri işçiyi, ev sahibi kiracıyı eziyor, iş benim, ev benim, ben benim diyor o "ben"in hiç olduğunu unutarak, tüm kainatın tek sahibini unutarak, malın ve canın sadece emanetçisi olduğunu, o emanetlerin bir gün geri alınacağını unutarak...
Kaybediyoruz! Tatlı lisanı, tebessümü, tevazuyu, düştükçe yükselmeyi, düşene el uzatmanın hazzını, yaradan'ın sınav ederek bize ettiği nazını, çocuklara vereceğimiz şekeri edebi terbiyeyi kaybediyoruz...
Ben ben diye inlerken "enelhak" daki hikmeti, şükürdeki bereketi, ahseniyeti, tüm çıplaklığıyla insaniyeti kaybediyoruz. Biz bizi yok ederek bize ruhundan üfleyenin merhametini kaybediyoruz...
