Satırlar ağlarmış d/okunulmadığında
Ve ezgiler yutkuna yutkuna dökermiş kendini ıssız yüreklere ...
Ateşsiz y/anmak insanoğlunun cehennem ile tanışmasıymış erkenden.
Öğrene öğrene öğrendik ki ne kadar öğrenirsek o derece cahiliz, eksiğiz, eksiyiz...
Hangi durakta iniyordu sızılar?
Hangi kadeh u/yandıracak bizi sekerattan?
Hangi satırın göğsüne düşüp dökeceğiz yaşlarımızı
Ve hangi sokak başında karşılaşacağız insanlığımızla efruz!
Bu yokluk içinde var olduğu sanılan insanlığımızın yüzüne indirmeyecek miyiz uyanış sillesini ...
Bu demler eridiğimi hissediyorum biliyor musun?
Eriyen adalet duygusu ile birlikte, katı kalpler arasında eriyerek yok olduğumu içten içe ...
Buğulanmış camlara sevdiklerimin isimlerini yazmıyorum, şiir yüklü gecelerim de azaldı, eski filmlerden kaçıyorum, ne vakit ağlamaklı olsam azar duymaya takatimin kalmadığını hatırlayarak eğreti bir tebessüm konduruyorum yüzüme...
Vakit neden yorgun gibi ağır ve neden çıldırmış bir nehir kadar hızlı akıyor bilemiyorum ve bu tezadın acısı içime çörekleniyor ...
Acıların dilini değiştirmeye çalışan, insanların ciddi hüzünlerini dâhi sabote eden robotik bir hayat yaşıyoruz, belki de yaşamıyoruz sırf zamanı aşıyoruz...
Bu demler türküleri de terk etmiş gibiyim çok az geliyorlar aklıma
Sonra kime diyorum, kime ki bu candan türküler camdan yüreklere mi?
Sağ elimi sol göğsümün üzerine koyuyorum bazen kalbimi y/okluyorum!
Buradasın değil mi kalbim?
Yaşıyorsun değil mi?
Varsın değil mi?
Sol göğsümden göğe doğru yükselen bir sızıyla buradayım diyor sanki usulca, hafif bir huzur, derin bir hüzün, şükür diyorum şükür ki buradasın...
Hafızasız dolaşıyorum son demlerde ne hüzün biriktiriyorum anlatmaya ne de sevinçli anları depoluyorum birlikte gülmeye.
Anlamlar mı anlamsızlaştı yoksa dünyadaki ölümü mü gerçekleşti ruhumun bilmiyorum ...
Dilimde ben bilmem zikri
Gözümde ayıplara kör bir perde
Gönlümde herkesten gizlediğim dışa açılan bir pencere
Araf dünyadır diyorum
Düşüşümüz kim bilir hangi tarafa?
Bu demler herkes yerine haya ettiğimi hissediyorum!
Sanki gücüm yetmiş de zulmü engellememişim gibi, çocukların başını okşamamış, insanların acısına sarılmamış, kimsenin gönlüne vefa, yüzüne tebessüm olamamışım gibi, emzirememişim gibi aç bebekleri, adaleti ezip geçmişim gibi hiç gibi...
Satırlar ağlarmış d/okunulmadığında
Ve ezgiler yutkuna yutkuna dökermiş kendini ıssız yüreklere ...
Sahi ben hayatın hangi d/okunulmamış satırındayım efruz?
