Sessizliğin yankılandığı sokaklar, menekşeler ve yalnızlığa gömülmüş kalabalıklar arasında yitti zaman...
Şaşkın bakışlar,
İsteksiz koşturmacalar, eğreti tebessümler kentiyim şimdilerde.
Kimse ben değil, ben kimse değilim,
Peki o kimse kim?!
Parmak ucunda ettiğim danslar,
Yağmurlara koşan çıplak topuklar,
Hüznü kamufle ederken oluşan mizahi ortamlar,
Gözlerimizin altına hüzün ile s/akladığımız sevdalar yok artık...
Hoyrat nal sesleri var kulaklarımızda,
Yamalı fistanlarıyla gülümseyen kızların suileti,
Çocukların oynadığı bilyelerin sesleri,
Sokakları saran tarçınlı çörek kokuları hep hatırımızda...
Hafsalımızda düğüm düğüm bir şeylerin ya hut birilerinin eksikliği...
Yitiğini bulma çabası da yok artık kimsede,
Herkes herkesin hiç kimsesi işte!
Sessizliğin hüküm sürdüğü sokaklarda anılıyor adım,
Burnumda karanfil çiçeğinin genzi yakan kokusu var
Ve sükûta gark olmuş içimin çığlıkları
Ve yitmiş zaman boş varoşlarda...
