Doğruyu bulmak İçin mi uğraşımız?
Yoksa sadece tabelaları mı takip ederek bize sunulan hazır, paketlenmiş, süslü tabaklara mı kanıyoruz?
Sorgulardan neden korkuyoruz?
Yalnız kalmaktan korkumuz neden?
Düşüncelerim çıplak, özgürüm işte.
Kendimi taciz de edebiliyorum üstelik çünkü kendime karşı çıkmayı biliyorum. Güldüğünüz bir anda hiç içinizdeki acı geldi mi aklınıza?
Kendinize kızdığınız, çekmece unuttuğunuz kendiniz! İnsanlar ikiye ayrılıyor.
Hayır hayır! İyiler ve kötüler değil.
Kim iyi kim kötü bilmiyoruz bile.
Ya da kimine kötü olan kimine iyi olmayabilir mi?
Kötü nedir, kime göre değişkenlik gösterir.
Benim kötü bulduğum bi yemeği başkası iştahla yerken öğrendim.
Yok öyle bir şey! Nerde kalmıştık?
İnsanlar ikiye ayrılıyor.
Evet. Ateşin yaktığını bilenler ve ateşte yanmayı bilenler. Siz buna korkaklar ve cesurlar diyorsunuz.
Ben cesareti sizinle aynı tanım içinde kullanmıyorum.
Mesela cesurlar da ölmekten korkabilirler ama yanmayı bilenler ölmekten korkmazlar.
Ölüm de tebessümle kıyaslanır mesela. Siyah beyaz bi kare içinde insan neden gülse bile acıklı durur ki?
Ya da gökkuşağı da ağlarken renkleniyor olamaz mı?
Bi düşünelim, her ayın sonunda mütemadiyen her ay sonu cebinde parası kalmayan adam neden maaşın ilk günü fütursuzca alışveriş yapar.
Bu da siyah beyaz bi fotoğrafta tebessüm umudu değil midir?
Ya da belki diyor, ”belki bu ay her gibi olmazsa”
.Umut ediyoruz, açlığa, gözyaşına.
Züğürt tesellimiz bizi yığın çağların çöplüğüne itiyor biz de halen renkli konteyner şenliği. Mutsuzuz, mutlu olmayı bilmiyoruz, öğrenemedik, öğretmediler ya da ben içimdeki ay karanlığıyla besleniyorum.
Bir gün sadece yalnız başınıza kaldığınızda bu satırları düşleyip sevdiğiniz bi müziği açıp, dünden bugüne kendinizi düşünün, üzülün kendinize, acıyın hatta.
Öyle ki eziyeti kendinize nasıl yaptığınızı ancak yeni bir eziyetle görürsünüz.
