Vakitsiz zamanların sessizliğinde kimsesizliğimi kutladım hep, kimsesiz ve sessiz bana çiçekler aldım, saksısız... Büyüttüm de!
Toprağı kazıyıp, içine giresim gelen zamanlarda alıp o çiçekleri ektim. Siz hiç mezarı boş olup, çiçeği bol birine, bir ölüye rast geldiniz mi? Öyle bir an gelir ki ‘’Ne dediğini şimdi anlıyorum’’ dersiniz. Derin nefesler çekip biraz yürüsem geçer dediğim her his, beni hıçkırıklara boğdu.
Sonra toplayıp incilerimi gözümden, boynuma tasma gibi takıp, sahipsiz köpekliğimle evime giden yapay adımlar ürettim. Yürüdüm de!
Her adımda başka şey düşlemek mümkünmüş. Sol adım çifti tamamlarken aklıma gelene bakın! Dedim ki sesli:
‘’Rahminde çocuk büyümemiş sanki. Sanki, o hane benim ilk evim ve ben kendimin annesiyim. Öyle iyi tanıyorum ki bu Deli Bozuk’u..’’
Sıradaki;
Özlediklerimi düşündüm. Habersiz olanlardan, yaşayan ve yaşamayanlardan gülüşler kopardım.
Dedim ki:
‘’Belki onların haberi yoktur ama her şeyden haberi olanın vardır nasılsa!’’
Kayıp oldum, her kaybımda ayıbım da oldu.
Sanki onca zaman aynalar bir bir bana imal edilmiş gibi.
Arayanlar, ulaşamayanlar, aramış gibi yapanlar, merak edenler ve çocukluğumda beni bulanlar..!
İçimde bir minare, o minareden seslenen ben!
Ezanı duyup da önemsemeyenler gibi, müziğin sesini kısanlar gibi veyahut içinden teşbih çekenler gibi.
Öyle bir bağırıyorum ki megafonlardan, en tepede.
Gözüm ilişiyor bir pencereye!
Cam açık ama demir ferforjelerle kaplı. Biz de böyleyiz işte. Ben de!
Güvenemiyoruz.
Güvenemiyorum.
Hem güneşi görmek hem çiçekler büyütmek istiyor hem de kimse girmesin diye üzerine para veriyoruz.
Ve her konu aynı kapanıyor, sonunda eve vardım.
‘’Altı üstü Tuba zaten. En altı, altı katı belli üstü ise siz de kalsın..’’
