Zamanın çıldırmış ellerinde parmak izlerimin olduğunu görüyorum.
Asla değişmeyecek bir tam tur kederle, bana ayletme teklifi ediyor.
Oturmuşum öylece, şaşırmamışım artık uçan balığı görünce, balığın kuyruğuna takılmış süpürgeli cadılar bile arar olmuşum.
Öyle bozulmuş düzen,öylesine başka artık dünya denen yer.
Konuştukça duyulmayışım beni daha çok konuşturmuş içime.
İçime döktükçe yer açmışım yeni zeminlere.
Asfaltlar döşemişim kelimelere, kelimeler hecelere küstürmüş kendini.
''Neden?'' demişim.
''Gitmiyorlar başımdan'' demiş.
Başımın belası harfler, beni konuşturan, boğan, susturamadığım, birlikte katliam olan harfler, heceler, kelimeler.
Değersizleştirdiklerinin inadına daha cok sevdiğim mahcup hayallerim, nerdesiniz?
Oysa ben hiç bırakmadım peşinizi.
Bıraktıklarım oldu, terk ettiklerim ya da vazgeçtiklerim.
Siz onları görüp de beni yarı yolda mı bırakırım sandınız sizi?
Artık yarı yolun bile cok yol olduğu zamanda değil miyiz oysa?
İnsanlar yolu unutmuşken yarı yolun bile kar sayıldığını siz daha ööğrenmediniz mi?
Saymıyorum bir saatten sonra, bunuyorum gibi, bunalıyorum.
Ritim tutamayan ruhum,köklerimi sarıyor.
''Haydi diyor,koşmak vakti''.
Boşa kürek çekmek gibi, söz dinlemeyen ruhuma serzenişim.
İçime sinmeyenlerin,içimi çöpe çevirmelerine verdiğim iznin son kullanım tarihini arıyorum bugün.
Son kullanma ya da artık kullan(dırt)mamaya.
Bugün!
Dün gibi hatırladığım anların tarihine de bakınca aynı duyguyu yaşıyorum.
''e daha dün gibiydi''?
İşte sizdeki etki tam olarak bu, daha düne kadar tadilatsız, tramersiz sandığınız yürekler zamanını doldurmuştur belki.
Bir şeyi kullanmanın da bir süresi olmalı sanırım.
Kalbi, İnsanı,çocuğu ya da tüm iyi niyetleri.
Her şey sizin kürkünüzde mevcut değil efendiler!
Kürk de doyar bir zaman sonra…
