Özledim Ulan!
Ne demekmiş yeni öğrendim.
Nefsimi ezmekten, kırılmadık balyozum kalmadı.
Evde yaralı at gibi dolandım, acı çekmekle kendime acıkmak arasında kaldım.
Aslında kalmadım da azaldım.
Yoksul değilim anla yoksunum.
Senden yoksun.
Başıma vuruyor dengesiz halim.
Evrendeki herkes, her şey seni nasıl anımsatır?
Sen ki inanmam bir çiçeğe su vermemişsindir, bir köpeğe su?
Anlamadım, yanlış mı tanıdım.
Her zahmetin sana hizmet ettiği üşengeç kalbine soralım.
Biz ki ‘’zahmet olmazsa’’ diye başlayan cümlelerin kahramanlarıyız.
Duygunun coşkunluğunda değil minnetin eşiğinde yaşıyoruz aşkı.
Nezaketi, boynu bükük alıyoruz hayatımıza.
Sonra boynumuz bükük nezaket bekliyoruz, terkedilişlerimizde.
Ulan ama özledim!
Gömleğime düğme yerine ilişmiş iğne gibi batıyorsun bugün.
Çeksem kanayacak.
Çıplak bırakacak, çekmesem battıkça batacak.
İlk defa kendimi aldım karşısına masanın.
Bir yanım güneş gülümsüyor, karşısında devasa ay var selam çakıyor.
Ben ki insanım diyorum da insan ne kadar alçalır?
Sana ulaşmak için koşmak gerekir sanıyordum, alçaltmak mı meselen?
Bırakırım dik duruşu da sana yeter mi, bu feda edilen yılların yığını ben!
Vallahi Özledim!
Neye yaradığını bilmediğim, minik bir tebessüme teslim edilmiş bir duyguyu böyle doğduğu yerde sahipsiz bırakmak nedir?
Bu vefasızlık değil, bu haraç kesmek.
Olmadığın yerde varmış gibi yapıp, belli zamanlarda uğrayan sana inançla verilmiş duyguyu hatırlatıp gitmek de haraç kesmektir.
Sorarlarsa ne işle meşgulsün diye?
Duygularla oynuyorum de hem de başrolde!
Ama yine de yalan değil.
Özledim Ulan.
Bu da kestiğin haracın vergisi olsun, devlet gibi bir anadan.
