Bir süre sonra alışırım, geçer diye düşündüğün ne varsa seni tırmalamaya başlıyor.
Bazısına alışılıyor doğru ama bazısı var ki asla geçmiyor.
Acı olan şuydu ki geçmeyen o şey seni her yaraladığında kendini sakinleştiren kişi de yine sen oluyorsun.
Tüm bunların ışığında yaşamın iç sesine kulak vermeye çalışıyorsun.
Duymuyorsun, algılamıyorsun da.
Yaşam sana birçok kanal açarken sen bu yeni yolları tanımaya değil sadece tıkanıkları temizlemeye uğraşırsın.
Bildiklerinin tüm ötesinde kaynak değişebilir.
Sana eski, denenmiş, çözümsüz kalmış bile olsa daha önce geçtiğin bozuk taşlı yolu iyi gibi gösterebilir.
Burada içselleştirdiğin şey seni h-içselleştirebilir de ama aynı zamanda bu riskli bölge seni aslın da yapabilir.
Kendi dünyanın sistemi ile yaşam döngüsü arasında ahenk olmazsa sen kendi dünyanda en kalabalık yalnız da olursun yanlış da.
Ritim tutmalısın, kendinle kendin olmayan arasında.
Görüntüdeki ışık sana yol olan değil başkasının yolunun yansıması da olabilir.
Bunu bil, buna inan1
Zaman sadece kalp atışı ile uyanmak demek değildir.
Gölge de her zaman kötü değildir.
Bazen güneşte kavrulan olmak yerine gölgeye de sığınmakta var işin içinde.
Çok severim, ‘’saye’’ gölge demektir.
Sayesinde sözünün her geçtiği cümlede sen birinin gölgesinde kalmış olabilirsin.
Ve der ki büyük kişi ‘’Gölgenin gölgesi olmaz.’’ Bundandır ki güneş olmaya da gölge olmaya da dikkat.
Her ikisinde de yanmak ve yakmak var.
Ne yanan olan ne de yakan.
Hakikat işte o zaman görünür!..
