Yaraları saklamanın bir yolunu buluyorsun da kanamalar her yere bulaşıyor.
Gözyaşlarını saklıyorsun ama hıçkırmaktan kaçış yok ya hani.
Çarmıhta gergin İsa!
Elleri toprakta çocuk.
Çamurdaki domuz:
Askıda öksüz ruhun,Toksik acıların,
Mental yorgunluğun ele veriyor seni.
Ömrün diyorum, ömrün.
Gidiyor ah!
Üşümeden ürperirsin, denizin yosun kokusu bulaşır ciğerine, akşamın sessizliğine de denk geldin mi?
Ellerim kedi kokuyor anne! Nasıl yani deme.
Bir kedi ruhundayım ,miskin ve umarsız.
Sizi karantina yordu mu?
Beni karantina yüzünden birlikte vakit geçirmek zorunda olduklarım yordu.
Yani sizi yalnızlık beni sizinle zorunlu kalabalık soldurdu. İçime sızmış küçük kan emiciler, yanasıcalar, kendini görmeyenler ağlamıyor musunuz hiç?
Lebalep içim, tıka basa, balık istifi.
Taşıyorum sırtımda, sonra taşınca birden afaki tepki değil gibi.
Sanki bir tek benim huzursuz.
Kendimi en çok bu anlarda yalnız hissediyorum.
Görmezden gelmeyi ne zaman öğrendiniz?
Körebeyi bundan mı erken yaşlarda öğrettiler bizlere?
Şimdi hepimiz saklanıyoruz, elma desem de çıkmayın, armut da.
Zira kaybolun, hiç çıkmayın saklandığınız yerden.
Ben de hep kör ebeyim!
Yeni sancıların ebesi..
