Sözüm Olsun!..

Uslanmam gerek. Toparlanmam, dağıldıklarımla yeniden doğmam gerek. Sinemin köşelerinde kalmış yaraları saklamam, kalbimin kilometrelerce yol kastetmesi ve bazı şeyleri unutmam gerek...

İçime dökülenlerden yeni bir göl yaratmam büyük olay olur mu??

Can evimin ışıkları kapalı, perdeleri çekili, suları kesik günlerdir. Nefesim çekiliyor, yüreğim yaşlanıyor. Kabullenmesi zor olsa da artık genç değilim. Üstelik bir zaman sonra kendini de tanımıyorsun artık. Dizlerinin bağı dediklerin çözülüveriyor bir bir..

Kalbin kırık, içinde iltihaplı bir yara, dermansız gidişlerin bıraktığı acılarla yaşıyorsan, ait olduğun hiçbir alan yoksa kendini kendinle çarpma zamanıdır. Böyle yaşamaya alışırsın iyi edersin...Keza ben öyle yaptım...


Bilir misin kedileri?
Onlar huzuru buldukları mekanlarda uyuyakalıyorlar. Gecesi uzun, gözlerinin altı kızarık adamlara sormayın o yüzden nedeni?
Huzursuzluklar...İnsanlar uyutmaz onları ya da bir insana takılıp kalan bakışları göz kapaklarını zorlamış olabilir..

Susmak ve susamak...
İşkenceye dönüşmüş anılar...
Tanımlaması zor, çok zor..

Bugün karmaşığım. Hem de çok. İlk defa bu kadar fazla karaladım defterimi yazarken..
Size aktarılan, süzgeçten kalanlar..
Söz veriyorum. Bu karmaşayı bir gün açık seçik yazacağım.
Belki sabırla bekleyen bir iki kişi çıkar..
Ne dersiniz???