Feriştahı gelse önüne geçemez bu tarifsiz iğrenç duygunun. Elden gelmeyenler, bağdaş kurup oturup
olanı biteni izlemek kendi filmine ait senaryoyu..
Ne zor..
Her sabah yeni bir umutla açıyor! Oysa insan gözlerini doğan güne. Bazen diyorum insan hayatı
resmedilebilse keşke. Keşke herkes kendini izleyebilse bir başkasının tualinden. Renklerini
görebilse, karanlıklarını ve morarmış, çürümüş acılarını izleyebilse..
Nelerden vazgeçer ya da nelerden pişmanlık duyar acaba?
Kendinizi resmedebilir misiniz mesela?
Evet şimdi, tutun içinizden bir fırça. Beyninizde çizin kendinizi. Ne renksiniz ya da renksiz misiniz?
Suratınız gülüyor mu? Mutlu musunuz?
En çok ne zaman üzüldünüz ve değiyor muydu simdi düşündüğünüzde?
Aklınıza bir sürü şey geldi değil mi?
Ve bir sürü de soru..
Kendimizi sorgulamak zordur. Doğru..
Buna ben de katılıyorum..
Ama nefretlerinizi kontrol altına almak için inanılmaz iyi bir yöntemdir de...
Taze bir meyveye dadanmış bir kurt gibi kemirir nefret kalbi..
Doyduğunda ve çekip gittiğinde o daldan, geriye çürümeye yüz tutmuş bir yemiş kalır..
Kalbinizi çürütmeyin. Bunu üstelik bu dünyadaki insanlara rağmen yapmayın...
Aciz olmak..
Ne fena ne acı..
Öyle susturan..
Öyle donduran kanı..
Ne bir dem cay ne de şifa geliyor elden..
Oysa bir dokunabilsen merhem olacakken..
Yalnız olmak..
Hem sessiz
Hem gürültülü..
Dışarıda yaprak kıpırdamazken,
Yüreğin ağlar üstelik yalnızlık ömür boyu...
