Telaşe memurları gibiyiz.
Sade ve dümdüz bir ödülün sahibi olabilmek için amansız koşturan.
Unuttuklarımız,umut olduklarımız,umutlarımız birer birer toprağa gömülürken üzerine bir de su döküveriyoruz..
İnsan önce hırpalar,savurur,atar tutar sonra su verir mi mütemadiyen?
Cenazede saf tutan seri katilleriz!
Kriminal değerlerin parmak iziyle oluştuğu,kalp yaralarının ve bıraktığı hasarların suç sayılmadığı tümörlerin yasası..
Bu kanser hepimizi yiyecek,bitirecek..
Kimse kendini görmedi şimdiye kadar.
Herkes haklı olma peşindeyken haklar yedek talihlilere verildi.
Noter huzurunda çekilen çilelerle!
Pinpon topları hep aynı rakamları gösterdi.
1,3,5,7,9..
Ve kimse çift olamadı.
Birileri hep yalnızlığa mahkum edilmek istendi.
Hem de müebbet..
Bazıları gülüp geçtiler olmayan hayatları için yedikleri bu cezaya..
Bazıları üzüldüler,farkında değillerdi çünkü yaşamın bu denli güzelliklerine..
Ne zaman ki bir mahkeme kuruldu o zaman anlaşıldı işin asası..
Bastonu kemiren tahta kurtları topal kalanları yere düşürmeyi başardı.
Oysa ki yürüyen ayaklar değildi bilemediler!
"Eğer öyle olsaydı" der biri,
"kırkayak yere bakıp yürümezdi,dimdik olurdu"..
Bana gelince sıra!
Evet işte daha gelmedi!!!
