Mutsuzluklarını başkalarını yaralamakla örtbas etmeye çalışıyorlardı. Oysa öyle zayıftılar ki, öyle zavallı. Cahil dediler, nankör dediler, avukat dediler, spiker dediler. Dediler de dediler..
En son susmayacaklarını anladığımda gidiverdim...Birinden diğerine bulaşan öfkeleri nefrete, nefretleri önüne geçemedikleri hırsa, hırsları kine dönüştü. Ezdiğim her nefis tavrı, onların gurursuzluk olarak gördükleri vefaydı!!!
Onlara giden her yoldan geçmeye, kişilerle görüşmeye, ağzımdan çıkan her söze dikkat ettim..
Çünkü ben bir gün yolların çakışacağına ve insan oğlunun yapmam etmem dememesi gerektiğini daha on dokuz yaşımda öğrenmiştim..
İyilik yaptığını zannedip bunun karşılığını kat kat alan hatta bununla kalmayıp, insanı belden aşağı vuran, zaaflarını, yokluklarını bir yem gibi kullanıp adına iyilik diyorlardı ya batsın sizin o zihniyetiniz...
Bir tefeci gibiydiler. Yaptıklarının karşılığını misli misli ödettikleri bir aciz tefeci gibi.
Burayı şahsi bir alan gibi kullanmadım hiç bir zaman. Bunları yazıya dökerken aynı zamanda içim acıyor itiraf ediyorum. Çünkü kimseye prim vermeyecek kadar asil bir ortamda yetiştim. Bunun parayla pulla ilgisi yok zira en son mevzular yine lanet olası pulla çirkinleştirildi..
Mide bulandıran, eğlendiklerini sandıkları espri anlayışları ve benim üzerimden dönen özel gün kutlamaları oldukça kırıcı ve ezik bir tavırdı..
Gördüm, izledim, sustum.. Daha ortada hiç bir şey yokken oturduğum masadan kalkıldı.. Sustum!!
Sustukça kanatmaya, acıtmaya çalıştılar..
Durup durup düşündüm, her özel yazışmayı açık olunsun diyerek sanki herkes çok dürüstmüş gibi kopyalayıp yolladılar. Bunun adına kendi aralarında dürüst olunmak denildi...
Açık olmak...
İşte böyle...
Adını artık dilimde zikretmemeye yemin ettiğim, ben en fazla ne yapmış olabilirim ki dediğim koca bir yılın ardından yazıyorum ilk defa...
Allah herkese kalbinin ekmeğini yedirsin!!!
Bitti. Film bitti. Işıkları yakın da artık gerçek yüzünüzü görsünler...
Zira ben gördüm!!
Bir güvercin gibi uğurladım sizi yüreğimden...
