Uyumayan hayallerin kandırılmaya çalışıldığı, koyunların çitlerden atlayışına tanıklık etmesine şart koşulmuş..
Geceleri doğan bir güneş gibi kimsenin aydınlanmadığı ya da bazıların da şafak söktüren anıların canlandığı, saatlerim var. Herkesten saklandığım kuytularda, açtığım hazine sandıklarım. Veyahut benim hazine sandıklarım!!!
Bilinmeyen dinler var kimsenin anlamadığı, konuştuğum dillerin ütopyasında.
Ayakları bir bir fire veren sandalyelerde sallanıp düşündüklerim. Düştüklerim.
Düşlerim de üşüdüklerim, bileklerine kadar iki farklı pabuç geçirdiğim oyuncak bebeklerim..
Oyalanmak için ağzıma attığım çiklet gibi çiğnemek istediklerim.
Ve yutkunmaya zorlanmış antibiyotik tadında zorunluluklarım..
Yanlış olduğunu bildiğim seçimlerim ve önüne geçemediğim yazma isteğim var üstelik hiç bir ederi olmadığını hissettiğim..
İçimde bir geyik var alabildiğine uzun ve kumral..
Bazen gözleri değiyor gözlerime "ulan" diyorum "buradan bakınca bile saçmalık, peki ya daha ötesi bu boyun?"
Kim bilir yukarıdan nasıl görünüyorum?
Bir zerre kadar değeri olmayan bir koşturmaca da angarya isler peşinde nasıl, bir asalak gibi!!!
Kapıyorum usulca okumuş gibi göründüğüm kitabın kapağını..
Evet bazen elimdeki kitapla beni okuyor zannedenler var üstelik bu çoğunlukta. Ama insan kafasını bir kitapla kırar mı? Kanatabilir mi diyorum. Kanıyor azizim. İnsanlara kandıkça kafam kanıyor. Kitaplar da buna sadece bahane oluyor...
