Herkes istediği gibi düşünüyor ne anlatırsan anlat..
Hatta anlatmana bile fırsat yok.
Sormuyor bile hüküm veriyor, yazıyor, kuruyor..
Uzun zamandır yazmıyordum kendimle ilgili bir şeyler.
Duyguları bastırmakta üzerime tanımam.
Küçükken açken tokum demeyi öğretti annem misafir evinde.
Herkesin misafir olduğunu anladıktan sonra evleri sorgulayınca kimseye açlıklarımı açamadım.
Ayazlarımda avazım çıktığı kadar bağırmadım mesela.
Üzümken şarap olamamak üzdü bazen.
Canımın nereden yaralı olduğunu buldum erken öten horozlar gibi gereksiz yere.
Zamanı sorguladım sonrası, acı çektiriyor ve bir süre sonra alıştırıyordu.
Ne zalimce!
Dedi ki alimler bir acının süresi 21 gündür..
Kaçıncı gün bugün, kaçıncı kriz..
Ne 21 günmüş bu bir bitmedi.
Vallahi darılmıyorum artık kimseye..
Takva falan değil bu, bırakmışım insanları anladım.
Ne halleri varsa görsündü bu, bahaneydi..
Kayınvalide hikayelerini dinlemeyeli çok olmuş meğer..
Doktor edasıyla deforme olmuş yüreğimi sarpa sarıp dinlemeye devam ediyordum, en son kendimi yakaladığımda.
Bu bir ihbardır bana anlattıklarınızı dinlemiyorum artık!!!
