Bundan yedi sene evvel,bu vakitler deli gibi Van depreminde yara alan canlara umut olmaya çalışıyorduk.
Elimizde varolan tüm imkanlarla Van´a kargolar,koliler ve yardım paketleri hazırlandığımızı bilirim.
Özellikle ?battaniye? deyince halen hatırıma o günler gelir.
Toplumsal olarak birlik olma mücadelesi içinde geçti o günler.
Ardından beş yıl evvel bir sosyal projeye adım attık.
Konunun kahramanları ?yetim 500 çocuk?tu.
Ayaklarımın beni götürdüğü ilk yerde içime sinen bir şeyler vardı,durumu anlattım.
Firma yetkilisi kurucuyu çağırttı.
500 bota ihtiyac vardı,minik ayaklar İstanbul´dan dönmemi dört gözle bekliyorlardı.
Üst,baş,mont her şey tamamdı da bir bu eksikti.
Firma sahibine olayı detaylı anlatmışlar,koca yürekli adam yanıma gelip el sıkıştığında vicdanın sesiyle,
-hoş geldiniz,beni bilerek mi geldiniz? dedi.
Çok şaşırdım kim olduğunu da bilmiyordum.Sadece donuk,
-hayır! diyebildim.
Van depremine 10.000 çift ayakkabı yardımı yapan firmaymış.
Sessiz sedasız yaptığı hayrını duyduğumu düşünmüş.
Bana dönüp,
-500 çift ayakkabı sizindir,500 de benden? dediği anın sonrasını hatırlamıyorum.
Aglama krizine girmiştim.
Bugün bir telefon geldi.
Van´da,depremi ve şehitleri anma programına davet edilmişim.
Keşke gidebilme şansım olsaydı.
Ama anmak için unutmamak ve bilincinde olmak yeterli sanırım.
Tüm canlara ve kayıp yaşayanlara saygıyla.
Yitip giden 604 kalbe rahmetle..
Başın sağ olsun Türkiye yeniden..
